مجمرزواره‌ای (اصفهانی)

مجمر زواره‌ای یا مجمر اصفهانی، سیّدحسن طباطبایی اردستانی، فرزند سیّدعلی (۱۱۹۰- ۱۲۲۵ یا ۱۲۲۶ ق) شاعری که ملقب به «مجتهدالشعراء» بود و اصلش از سادات طباطبایی اردستان و از فرزندزادگان میرزارفیعای نایینی بود که در زواره اصفهان به دنیا آمد و پس از تحصیل در زادگاهش، به اصفهان رفت و به آموختن علم و ادب پرداخت. وی به «انجمن نشاط» راه یافت و بعد از مدتی همراه معتمدالدوله میرزاعبدالوهاب نشاط، منشی‌الممالک به تهران آمد و سپس به آذربایجان و ایروان رفت و به یاری نشاط وارد دربار فتحعلی‌‌شاه قاجار شد و ملازمت شاه را اختیار کرد، ولی هم‌چنان تحت تربیت معتمدالدوله بود. پس از درگذشت میرسیّدمحمد سحاب اصفهانی، پسر هاتف، از جانب شاه قاجار ملقب به «مجتهدالشعراء» شد. مجمر هم‌چنین سال‌ها ندیم و ملازم حسنعلی‌میرزا، فرزند فتحعلی‌شاه بود و از پدر و پسر صله و انعام دریافت می‌کرد. وی سرانجام در ۳۵ سالگی در تهران درگذشت و در قم به خاک سپرده شد. از او قصاید، غزلیات، ترکیب‌بند و اشعاری در هجو و هزل باقی است. اشعار مجمر بیشتر قصیده و به سبک خاقانی و انوری است. از آثارش می‌توان مثنوی به سبک تحفة‌العراقین خاقانی، قطعات منثوری به سبک گلستان سعدی و دیوان شعر را نام برد.

اثرآفرینان (۵/ ۱۳۷)؛ از صبا تا نیما (۱/ ۳۷-۳۹).