وقار شیرازی

وقار شیرازی، میرزااحمد، فرزند محمد شفیع وصال (۱۲۳۲- ۱۲۹۸ ق) شاعر، ادیب و خطاط فرزند بزرگ وصال شیرازی بود که در شیراز به دنیا آمد. بعد از فراگیری تحصیلات ابتدایی به تحصیل فقه و اصول و حکمت الهی پرداخت و پس از پایان تحصیل به تألیف و تصنیف همت گماشت. وی در اصناف شعر متبحر و در فن انشا مهارت داشت. وقار در ۱۲۶۶ ق با برادر خود میرزامحمود حکیم به هندوستان رفت و در مدت توقفش در بمبئی کتاب مثنوی مولوی را در مدت ۴ ماه با خط خوش نوشت و به چاپ رساند و سپس به زادگاه خود بازگشت. در ۱۲۹۰ ق به زیارت عتبات رفت و در راه بازگشت به تهران آمد و مورد عنایت ناصرالدین‌شاه واقع شد. وقار علاوه بر نستعلیق، خطوط نسخ، رقاع و شکسته نستعیلق را استادانه می‌نوشت و به‌ویژه در خط نسخ کمتر نظیر داشت. وی در شیراز درگذشت و در جوار پدر خود به خاک سپرده شد. از آثارش می‌توان انجمن دانش به سبک گلستان سعدی؛ رموز الاماره، ترجمه و شرح نامۀ حضرت علی (ع) به مالک اشتر؛ مثنوی بهرام و بهروز؛ روزنامۀ خسروان پارسی که فرهنگ شیرازی آن را تاریخ ملوک عجم خوانده است؛ مثنوی خضر و موسی؛ قانون الصداره؛ مرغزار که نثری مسجع به روش کلیله و دمنه دارد؛ کتاب مجالس السنه و محافل الازمنه به سبک کشکول شیخ بهایی؛ عشره کامله، در ذکر مصایب امام حسین (ع) و اصحاب و اولادش؛ رساله‌ای در تفسیر آیۀ «لیغفر لک‌الله ما تقدم من ذنبک و ما تأخر»؛ شرح شش رباعی محتشم در دوازده فصل؛ تاریخ چهارده معصوم که فرزندش همت شیرازی آن را تکمیل کرد؛ دیوان شعر و چند رسالۀ کوچک و ناتمام را نام برد.

اثرآفرینان (۶/ ۱۱۵)؛ تذکرۀ شعراء دارالعلم شیراز (۳۳۰- ۳۳۱)؛ مجمع‌الفصحاء (۶/ ۱۱۳۲- ۱۱۵۳).