شاه زیدی، علیاصغر
شاهزیدی، علیاصغر (تو ۱۳۲۷ ش) در اصفهان در خاندانی پا به عرصهٔ وجود گذاشت كه اكثر از هنر موسیقی بهره داشتند. پدر با آنكه ردیف موسیقی نمیدانست، اما آواز خوب میخواند و نی هم میزد، عمویش نیز در آواز دستی داشت. علیاصغر از همان كودكی شیفتهٔ موسیقی و آواز بود و با شوق و ولع به برنامههای موسیقی رادیو گوش میداد. استعداد ذاتی و اخلاق و فروتنی او موجب جلب توجه ویژهٔ جلال تاج اصفهانی به او شد. شاهزیدی از وجود استادانی بزرگ چون جلیل شهناز، حسن كسایی، سیّدمحمد طاهرپور و علی تجویدی بهره برد و از راهنماییهای رضا كسایی و حسین عمویی نیز استفاده کرد. او در سال ۱۳۵۷ ش آزمون سراسری جامعهٔ باربد شركت كرد و در رشتهٔ آواز رتبهٔ اول را احراز نمود و به دریافت لوح درجه یك باربد نایل شد. سبك آوازخوانی شاهزیدی در مكتب اصفهان همان سبك جلال تاج است، در حالی كه از پیشكسوتانی چون سیّدحسین طاهرزاده، سیّدرحیم و ادیب خوانساری نیز سود جست و ملاحتهایی از آواز آنها را چاشنی شیو هٔ آوازی خود نمود. از مختصات شیوهٔ او، درك صحیح شعر، تلفیق متناسب و دلپذیر شعر با گوشههای آوازی، بیان درست شعر و تلفظ صحیح كلمات است كه همهٔ اینها در قالب اصل مهم و انكارناپذیر مناسب خوانی شكل گرفت. شاهزیدی از سال ۱۳۵۸ ش در هنرستان اصفهان به تربیت هنرجویان رشتهٔ آواز پرداخت و از ۱۳۶۰ ش همچنان به تدریس آواز اشتغال دارد و از آثارش میتوان «چرخ گردون» و «روش آسمانی» را نام برد.