گلهای تازه ۵۱

گوینده: فخری نیکزاد

به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست

دری دگر زدن اندیشۀ ‏ تَبَه دانست

بر آستانۀ میخانه هر که یافت رهی

ز فیضِ جام می اسرارِ خانقه دانست

زمانه افسرِ رندی نداد جز به کسی

که سرفرازیِ عالم در این کُله دانست

هر آنکه راز دو عالم ز خطِ ساغر خواند

رموزِ جامِ جم از نقشِ خاکِ ره دانست

ز جورِ کوکبِ طالع سحرگهان چشمم

چنان گریست که ناهید دید و مَه دانست

وَرای طاعت دیوانگان ز ما مطلب

که شیخِ مذهب ما عاقلی گُنه دانست

دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان

چرا که شیوۀ آن تُرک دل سیه دانست

به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست

دری دگر زدن اندیشۀ ‏ تَبَه دانست

حافظ (غزل)

آواز: شهیدی

به کوی میکده هر سالِکی که ره دانست

دری دگر زدن اندیشۀ ‏ تَبَه دانست

بر آستانۀ ‏ میخانه هر که یافت رهی

ز فیض جام می اسرارِ خانقه دانست

زمانه افسر رندی نداد جز به کسی

که سرفرازی عالم در این کُله دانست

هر آنکه راز دو عالم ز خطِ ساغر خواند

رموزِ جامِ جم از نقشِ خاکِ ره دانست

ز جورِ کوکبِ طالع سحرگهان چشمم

چنان گریست که ناهید دید و مَه دانست

وَرای طاعتِ دیوانگان ز ما مطلب

که شیخ مذهبِ ما عاقلی گُنه دانست

دلم ز نرگس ساقی امان نخواست به جان

چرا که شیوۀ آن تُرک دل‌سیه دانست

دلم ز نرگسِ ساقی امان نخواست به جان

چرا که شیوۀ آن تُرک دل‌سیه دانست

حافظ (غزل)

گوینده: فخری نیکزاد

جان بی جمالِ جانان میل جهان ندارد

هر کس که این ندارد حقّا که آن ندارد

با هیچ‌کس نشانی زان دلستان ندیدم

یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

هر شبنمی درین ره صد بَحرِ آتشین است

دردا که این مُعَمّا شرح و بیان ندارد

سر منزلِ فراغت نتوان ز دست دادن

ای ساربان فروکش کاین ره کران ندارد

حافظ (غزل)

تصنیف: شهیدی

جان بی‌جمال جانان میل جهان ندارد

هر کس این ندارد حقّا که آن ندارد

با هیچ‌کس نشانی زان دلستان ندیدم

یا من خبر ندارم یا او نشان ندارد

جان بی‌جمالِ جانان میل جهان ندارد

هر شبنمی درین ره صد بَحرِ آتشین است

دردا که این مُعَمّا شرح و بیان ندارد

جان بی‌جمالِ جانان میل جهان ندارد

هر شبنمی درین ره صد بَحرِ آتشین است

دردا که این مُعَمّا شرح و بیان ندارد

جان بی‌جمالِ جانان میل جهان ندارد

چنگِ خمیده قامت می‌خوانَدَت به عِشرت

بشنو که پندِ پیران هیچت زیان ندارد

جان بی‌جمالِ جانان میل جهان ندارد

احوالِ گنجِ قارون کایّام داد بر باد

در گوشِ گل فروخوان تا زر نهان ندارد

جان بی‌جمالِ جانان میل جهان ندارد

حافظ (غزل)