گلهای رنگارنگ ۱۴۹

روشنک (گوینده)

عشق تو ز دست ساقیان باده بریخت

وز دیده بسی خونِ دل تازه بریخت

بس زاهد خرقه پوش سجاده نشین

از عشق تو می بر سر سجاده بریخت

فخرالدین ابراهیم عراقی (رباعی)

عیشی نبود چو عیش لولی و گدای

او را نه خرد نه ننگ و نه خانه نه جای                      

اندر ره عشق می رود بی سر و پای

مشغول  یكی و  فارغ  از هر دو  سرای

فخرالدین ابراهیم عراقی (رباعی)

چه خلاف سر زد از ما كه درسرای بستی

بر دشمنان نشستی دل دوستان شكستی

بنان (آواز) 

چه خلاف سر زد از ما  كه در سرای بستی

بر دشمنان نشستی دل دوستان شكستی

كسی از خرابۀ  دل  نگرفته  باج  هرگز

تو بر آن خراج بستی و به سلطنت نشستی

به كمالِ عجز گفتم  كه به لب رسیده جانم

به غرورِ و ناز گفتی تو مگر هنوز هستی            

ز طواف كعبه بگذر كه تو حق نمی شناسی

به دَرِ كِنشت منشین كه تو بت نمی پرستی                                  

مگر از دهان ساقی مددی رسد وگر نه

كس از این شراب باقی نرسد به هیچ مستی

فروغی بسطامی (غزل)

مرضیه (ترانه)

ای نالۀ بی اثر جانم چه كاهی                           

وی شعلۀ ناپدید از من چه خواهی

زین گرمی نبود ثمر جز داغ و دردی 

زان آتش نبود اثر جز دود و آهی

دل بر زلف سیاهی بستم وحاصل

ندیدم به جز روزِ سیاهی 

گیرم كه شعله بارد از برق آهم 

آهی نگیرد چرا دامان ماهی

ای دل از چه كنی زاری

ای دیده تا كی خون می باری

كز ناله بی حاصل من در سینه

چو گل سوزد دل من 

افزاید آه سردم ،هر دم  دردم

ای ناوك غم كُشتی رهی را آخر ولیكن 

غیر از محبت نبود او را گناهی

رهی معیری

روشنک (گوینده)

سر كوی دوست عمری قدم از وفا زدم من                  

به هوای وصل جانان پر و بال ها زدم من

به فروغ دیدۀ دل شب هجر صبح كردم                     

به فراغ جان رسیدم چو می صفا زدم من

ز حبیب هرچه دیدم به شکیب خود فزودم                

نه به لابه لب گشودم نه دم از جفا زدم من

نه به دیر پا نهادم نه به مسجد و كلیسا                                

كه ز راه كعبۀ دل به ره خدا زدم من

چو به كوی آشنایی به از این دری ندیدم

به هزار در نرفتم  ،در آشنا زدم من

بنان (ترانه)

صفای خراسانی (غزل)

ای نالۀ بی اثر جانم چه كاهی 

وی شعلۀ ناپدید از من چه خواهی

زین گرمی نبود ثمر جز داغ و دردی     

زان آتش نبود اثر جز دود و آهی

دل بر زلف سیاهی بستم وحاصل

ندیدم به جز روزِ سیاهی

گیرم كه شعله بارد از برق آهم

آهی نگیرد چرا دامان ماهی

ای دل از چه كنی زاری

ای دیده تا كی خون می باری

كز ناله بی حاصل من در سینه

چو گل سوزد دل من 

افزاید آه سردم ،هر دم  دردم

ای ناوك غم كُشتی رهی را آخر ولیكن   

غیر از محبت نبود او را گناهی

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.