گلهای رنگارنگ ۱۶۰

روشنک (گوینده)

از اول امروز چه آشفته  و مستیم

آشفته  نگوییم كه آشفته   شُد ستیم

خاموش كه تا هستی او كرد تجلّی

هستیم بدین سان كه ندانیم كه هستیم

 مولانا (غزل)

بس كه جان بر آتش غم سوختیم

در حرم رفتیم و مَحرَم سوختیم

چون بر آوردیم با عشقش دمی

دم فرو بستیم و همدم سوختیم

آتش عشقش چو در ما در گرفت

هر دو عالم را به یك دم سوختیم

سال ها  با  آتش   غم    ساختیم

سال دیگر ز آتش غم سوختیم

مانده بود از غارت عشقش دلی

برق دیگر جَست و آن هم سوختیم

رهی معیری(غزل)

مرضیه ترانه)

گِریَم دور از رویت، های های                                            

لرزم چون گیسویت وای وای

مدهوشم از غم  سرمستم بی می         

می سوزم چون گل می نالم چون نی

هر كجا روم تویی  تویی در برابرم             

آرزوی من بیا بیا یك شب از درم

خون دل نوشم

 چون دریا جوشم در هوای تو

در شعرم پنهان در اشكم پیدا جلوه های تو

دارم از دل با آن لب پیغامی                                                   

لطفی قهری كامی یا دشنامی

گر او روزی با من همرهی كند                                         

كان لب یك شب گرمی با رهی كند

گِریَم دور از رویت  ،های های                                            

لرزم چون گیسویت ، وای وای

رهی معیری

همچو گل می سوزم از سودای دل                                      

آتشی در سینه دارم جای دل

دل اگر از من گریزد وای من                                    

غم اگر از دل گریزد وای من

همچو موجم یك نفس آرام نیست

بس كه طوفان زا بُود دریای دل

در میان اشکِ نومیدی رهی

خندم از امیدواری های دل

 رهی معیری غزل)

روشنک (گوینده)

بر سر تربت من با می و مطرب بنشین

تا به بویت ز لحد رقص كنان برخیزم

حافظ(غزل)

مرضیه ترانه)

گِریَم دور از رویت، های های                                            

لرزم چون گیسویت ، وای وای

مدهوشم از غم  ،سرمستم بی می

می سوزم چون گل ، می نالم چون نی

هركجا روم تویی تویی در برابرم

آرزوی من بیا  بیا یك شب از درم

خون دل نوشم

چون دریا

جوشم در هوای تو          

در شعرم پنهان در اشكم پیدا جلوه های تو

دارم از دل با آن لب پیغامی                                                  

لطفی قهری كامی یا دشنامی

گر او روزی با من همرهی كند                                       

كان لب یك شب گرمی با رهی كند

گِریَم دور از رویت، های های                                            

لرزم چون گیسویت  ، وای وای

رهی معیری

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.