گلهای رنگارنگ ۲۲۰

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم که جانم می رود

 

 

 

 

سعدی (غزل)

 

آن روح را که عشق حقیقی شعار نیست

نابوده به که بودن او غیر عار نیست

 

 

در عشق باش مست که عشق است هرچه هست

کین کار و بار عشق بر دوست بار نیست

 

فاخته ای (آواز)

 

 

 

 

آن روح را که عشق حقیقی شعار نیست

نابوده به که بودن او غیر عار نیست

 

 

در عشق باش مست که عشق است هرچه هست

کین کار و بار عشق بر دوست بار نیست

 

 

گویند عشق چیست بگو ترک اختیار  

هر کو ز اختیار نرست اختیار نیست

 

 

عشق است و عاشقی که باقی است تا ابد

دل جز برین منه که به جز مستعار نیست

 

 

آن که از بهار زاد بمیرد گه خزان      

گلزار عشق را مدد از نوبهار نیست

 

 

اندیشه را رها کن و دل ساده شو تمام 

چو روی آینه که به نقش و نگار نیست

 

 

 

 

مولانا (غزل)

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

ای دوست بیا که بی تو آرامم نیست

در بزم طرب بی تو می و جامم نیست

 

 

کام دل و آرزوی من دیدن توست

جز دیدن روی تو دگر کامم نیست

 

 

 

 

فخرالدین عراقی (رباعی)

مرضیه (ترانه)

 

 

 

 

همه شب نالم چون نی كه غمی دارم                              

 

 

 

دل و جان بردی اما نشدی یارم

 

 

 

با ما بودی بی ما رفتی چو بوی گل به كجا رفتی                               

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود                       

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

فتادم از پا به ناتوانی اسیر عشقم چنان كه دانی

 

 

 

رهایی از غم نمی توانم تو چاره ای كن كه می توانی

 

 

 

گر ز دل برآرم آهی آتش از دلم خیزد                   

 

 

 

چون ستاره از مژگانم اشک آتشین ریزد

 

 

 

چو كاروان رود فغانم از زمین بر آسمان رود                    

 

 

 

دور از یارم خون می بارم

 

 

 

نه حریفی تا با او غم دل گویم                                      

 

 

 

نه امیدی در خاطر كه تو را جویم

 

 

 

ای شادی جان سرو روان كز بر ما رفتی        

 

 

 

از محفل ما چون دل ما سوی كجا رفتی

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی                                                   

 

 

 

به كجایی غمگسار من فغان زار من بشنو بازآ                   

 

 

 

از صبا حكایتی ز روزگار من بشنو بازآ

 

 

 

سوی رهی چون روشنی از دیده ما رفتی                     

 

 

 

با غافله باد صبا رفتی           

 

 

 

تنها ماندم تنها رفتی

 

 

 

 

 

رهی معیری

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 

Back to programme page