گلهای رنگارنگ ۲۴۲

ایراندخت پرتوی (گوینده)

چه خوش است بوی عشق از نفس نیازمندان     

دل از انتظار خونین، دهن از امید خندان

اگر از كمند عشقت بروم كجا گریزم                            

كه خلاص بی تو بندست و حیات بی تو زندان

نفسی بیا و بنشین سخنی بگو و بشنو

كه قیامت است چندان  سخن از دهان خندان

سعدی        (غزل)

بنان(ترانه)

خدایا عشقی خواهم چون شراره سوزان هر شب

مگر افتد از آهم صد شراره بر جان یارب

فغان از جانم خیزد از آتش تب

مرا چو شمعی گردان كه تا به شب گیرم جان

زنم به دل آتشها به شوق عشقی سوزان

به یك نسیم سحر شوم ز دیده نهان

تو چون ستاره ای سرگردان

در آسمان عشقم گردان به جستجوی جانان

شرابی ده زآن جام مستی آفرینم                       

مگر از غم جان به رهم مستی یابم جلوه ها ببینم

خاموشم منه باده ده بی خبر از هستی همچو می در جوشم كن

شمعم كن شبی ز آتشم گر نسوزد یك جا تا سحر خاموشم كن

رنج هستی تا كی جامی ده مرا بی خبر از دنیا

فارغ از این هوشم كن

بیان كند رنج مرا هر شب بانگ نایی

امشب تا به رهم زآن می غم نغمه ها در گوشم كن

گویی بسته به هم این دل و غم همچو تار و پودم

پروا از كه كنی ار چه كنی بار غم بر دوشم كن

تورج نگهبان

ایراندخت پرتوی (گوینده)

بگذار تا مقابل روی تو بگذریم          

دزدیده در شمایل خوب تو بنگریم

سعدی (غزل)

بنان( آواز)

دوستان وقت گل آن به كه به عشرت كوشیم     

چاره آن است كه سجاده به می بفروشیم

نیست در كس كرم و وقت طرب می گذرد       

نازنینی كه به رویش می گلگون نوشیم

گل به جوش آمد و از می نزدیمش آبی            

لاجرم ز آتش حرمان و هوس می جوشیم

می كشیم از قدح لاله شرابی موهوم       

چشم بد دور كه بی مطرب و می مدهوشیم

حافظ این حال عجب با كه توان گفت كه ما                     

بلبلانیم كه در موسم گل خاموشیم

حافظ (غزل)

خدایا عشقی خواهم چون شراره سوزان هر شب           

مگر افتد از آهم صد شراره بر جان یارب

فغان از جانم خیزد از آتش تب                          

مرا چو شمعی گردان كه تا به شب گیرم جان

زنم به دل آتشها به شوق عشقی سوزان                                  

به یك نسیم سحر شوم ز دیده نهان

تو چون ستاره ای سرگردان                               

در آسمان عشقم گردان به جستجوی جانان

شرابی ده زآن جام مستی آفرینم                       

مگر از غم جان به رهم مستی یابم جلوه ها ببینم

خاموشم منه باده ده بی خبر از هستی همچو می در جوشم كن

شمعم كن شبی ز آتشم گرنسوزد یك جا تا سحر خاموشم كن

رنج هستی تا كی جامی ده مرا بی خبر از دنیا

فارغ از این هوشم كن

بیان كند رنج مرا هر شب بانگ نایی               

امشب تا به رهم زآن می غم نغمه ها در گوشم كن

گویی بسته به هم این دل و غم همچو تار و پودم    

پروا از كه كنی ار چه كنی بار غم بر دوشم كن

تورج نگهبان

ایراندخت پرتوی (گوینده)

آستین بر روی و نقشی در میان افكنده ای

خویشتن پنهان و شوری در جهان افكنده ای

هر یكی نادیده از رویت نشانی می دهد 

پرده بردار ای كه خلقی در گمان افكنده ای

سعدی (غزل)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.