گلهای رنگارنگ ۲۵۷

با صاحبدلی که علاقه ای وافر به موسیقی اصیل ایرانی دارد و نظرمحبتی به برنامۀ گلها، سخن از ارکسترگلها بود و می گفت: " شگرف است آنچه که می شنوم ؛ در عین اینکه از موسیقی اصیل ایرانی منحرف نیستید هماهنگی مطبوعی به گوش می رسانید؛ سال ها بود آرزوی آن داشتم که ماهم، مانند دیگر کشورهای مترقی، ارکستری داشته باشیم که آهنگ های اصیل ایرانی را اجرا کند و ضمن رعایت هماهنگی، از حیطه و خصیصۀ موسیقی ایرانی خارج نشود. وه چه لذتی است درآن لحظات که صدای کمان ویلن ها چون پر پروانه نرم انعکاس پیدا می کند و طنین غمی دلپذیر هماهنگیشان می بخشد" . 

 ونیز می گفت:" از مضراب تار، نوای نی و آوای دل انگیز سوزناک چه گویم که چسان مناظری فریبا وگیرا برپردۀ خاطرات می کشند؛ چه رنگها برآن می ریزند و چه سایه روشن ها چون مخملی خواب و بیداردردیدگان تخیل منعکس می سازند ".

این استاد در راه مهیا و مساعد ساختن محیط سی و چند سال پیش برای چنان تحولاتی اندیشه ها کرد، رنج ها برد، نومیدی ها کشید و از تلخی نومیدی با بیانی ملکوتی که از اعماق دل خسته اش بر می خاست ، تنها به دل های حساس شکوه ها برد. 

با پنجه های چون باز گیری تو پردۀ ساز

از پنجگاه و از شور در خاطر افکنی شور

با ساز کنی آواز از دل برون کنی راز 

گاه از نوا و ماهور اندوه دل کنی دور،

آهنگ سازت در گوش آید برد از سر هوش 

دست از تو کی توان شست؟ 

هشیار گردد مدهوش گیتی کند فراموش 

کِی چون تو می توان جست؟

من به هر جمعیتی نالان شدم 

هرکسی ازظن خود شد یارمن

جفت بدحالان و خوشحالان شدم  

وز درون من نجست اسرارمن

من بی مایه که باشم که خریدارتوباشم ؟ 

تو مگرسایۀ لطفی به سر بخت من آری 

خویشتن برتونبندم که من ازخود نپسندم 

حیف باشد که تو یارمن و من یار توباشم

که من این قدرندارم که به مقدار تو باشم 

که توهرگزگل من باشی و من خارتوباشم

نه توگفتی که به جا آرم و گفتم که نیاری 

تن آسوده نداند که دل خسته چه باشد 

ای خردمند که گفتی نکنم چشم به خوبان 

عهد و پیمان وفاداری و دلبندی و یاری ؟

من گرفتار کمندم تو چه دانی که سواری ؟

به چه کارآیدت آن دل که به خوبان نسپاری ؟

 این بود مختصری دربارۀ استاد وزیری که در پیشرفت موسیقی نوین ایران، به ویژه ارکستر، سهمی بزرگ دارد . همیشه شاد وهمیشه خوش باشید.