گلهای رنگارنگ ۲۷۱

روشنک (گوینده)

ای ساربان آهسته ران كه آرام جانم می رود     

وان  دل  كه با  خود داشتم با دل ستانم می رود

من مانده ام مهجور از او  بیچاره و رنجور از او              

گویی كه نیشی دور از او در استخوانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مكن با كاروان            

كز عشق  آن سرو روان  گویی  روانم می رود

سعدی (غزل)

شهیدی (آواز)

بار فراق دوستان بس كه نشسته بر دلم           

می روم و نمی رود ناقه به زیر محملم            

بار  بیافكند  شتر  چون برسد به منزلی           

بار دل است همچنان ور به هزار منزلم

ای كه مهار می كشی صبر كن و سبك مرو          

كز طرفی تو می كشی وز طرفی سلاسلم

آخر قصد من تویی غایت  جهد  و آرزو                   

تا نرسم  ز  دامنت   دست   امید   نگسلم

سعدی (غزل)

ای ساربان آهسته ران كه آرام جانم می رود     

وان  دل  كه با  خود داشتم با دل ستانم می رود

من مانده ام مهجور از او  بیچاره و رنجور از او              

گویی كه نیشی دور از او در استخوانم می رود

محمل بدار ای ساربان تندی مكن با كاروان            

كز عشق  آن سرو روان  گویی  روانم می رود

در رفتن جان از بدن گویند هر نوعی سخن

من خود به چشم خویشتن دیدم كه جانم می رود

سعدی (غزل)

روشنک (گوینده)

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.