گلهای رنگارنگ ۲۸۷

من آن خاكستر آتش به جانم                  

نه جانی تا كنم  پرتو  فشانی                   

كه مانده  در قفای كاروانم

نه دودی تا كشد بر آسمانم

بزن   با  زخمه  حسرت   چو  عودم                     

چو عود سینه سوزم كن كه چون دود                         

كه  در  گوش  فلك  پیچد  سرودم

رها  سازی  در  این  چرخ كبودم

خدایا بر دلم دردی نشسته                    

خدایا من دلی دیوانه دارم        

ز چشمت سبزه زار اختر درآید

ز غم بر چهره ام گردی نشسته

به ویران كوی غم كاشانه دارم

چو شب مه از دلِ دریا برآید

بر آید از دلم فریاد و فریاد كه یاد بی دلان هم رفته از یاد

به روزی باز آیی یار جویی كه خاك كوی او خوش رفته بر باد

هرگز آن  دل   بنمیرد كه تو جانش باشی                 

غم و  اندیشه  در آن  دایره  هرگز  نرود                 

هرگزش  باد  خزان  برگ  پریشان   نكند               

تشنگانت  به  لب   چشمۀ  حیوان  مردند                  

نیك بخت آن كه تو در هر دو جهانش باشی

به حقیقت كه تو چون نقطه   میانش  باشی

بوستانی  كه  در آن  سرو   روانش  باشی

تشنه تر  آن  كه  تو  نزدیك   دهانش باشی

ای شراب جان مستم  نام تو                                

منتظر بنشسته ام تا در رسد                                

چشم عقلم روشن از ایام تو

از پی جان خواستن پیغام تو

مقصود دلِ عاشق  شیدا  همه  او دان                     

در سینۀ هر غمزده پنهان همه او بین                      

بر لاله و گلزار و گل ات  گر نظر افتد                   

مطلوب  دلِ  وامق  و عذرا  همه او دان

در  دیدۀ   هر دل  شده  پیدا همه او دان

گلزار و گل  و لاله  و صحرا همه او دان

ز دست دیده و دل هر دو فریاد                

بسازم خنجری نیشش ز پولاد                   

كه هرچه دیده بیند دل  كند یاد

زنم  بر دیده  تا  دل  گردد آزاد

خدایا داد از این ، فریاد از این دل                       

چو فردا  دادخواهان  داد   خواهند             

مگر بیدم  یك  دم شاد از این دل

برآرم من دو صد فریاد از این دل