گلهای رنگارنگ ۳۲۱

روی بتان گرچه سراسر خوش است  

هر   بت    رعنا   كه   جفا   كیش تر

لاله   رخان   گر  همه    داغ   دل اند

مهر  و  جفا   كاری شان   دل   فروز 

خرمی  ما  غم  عشق  است  و   بس  

كشتۀ آنیم كه عاشق كش است

میل  دل  ما   سوی  او بیش تر

روشنی   چشم   و چراغ دل اند

دیدن و نادیدن شان سینه  سوز

شادی ما ماتم عشق است و بس

نه وعدۀ  وصلم  ده  نه چارۀ  كارم كن  

مستانه  بزن بر سنگ پیمانۀ عیشم را  

خونابۀ دل تا كی در پرده كشم چون گل  

خاك من مجنون را در پای صبا افشان  

من تشنۀ آزارم خوارم كن و   زارم   كن

وز اشک سحرگاهی پیمانه  گسارم کن

از پرده برونم  كش  رسوای  دیارم    كن

دامان   بیابان  را مشكین ز  غبارم    كن

خاك  دل  آن  روز  كه   می بیختند

بی  اثر   مهر  چه  آب  و  چه   گل 

نیست دل آن دل كه در او داغ نیست  

دامن   از   اندیشۀ     باطل    بكش  

شبنمی  از عشق  بر  او  ریختند

بی نمك عشق چه سنگ و چه دل

لالۀ   بی داغ  در این  باغ  نیست

دست    ز  آسودگی   دل     بكش

دل هوس سبزه و صحرا ندارد       

میل به گل گشت و تماشا ندارد  

دل  سر هم راهی  با  ما ندارد                    

خون شود این دل كه شكیبا ندارد 

ای دل غافل ،نقش تو باطل ،خون شود این دل

دلی دیوانه  داریم زخود  بیگانه داریم                  

ز كس پروا جانم پروا خدا پروا نداریم

چه ها كه از گردش آسمان ندیدیم                                            

صفا  دلی  هم ره  كاروان  ندیدیم

به پای گل  به جز زحمت  باغبان ندیدیم                           

در این زمانه از مهر و وفا نشان ندیدیم         

به پای  گل به جز زحمت  باغبان ندیدیم