گلهای رنگارنگ ۳۴۲

در آینه آن شوخ شكر لب می دید                          

می گفت چنان كه می توانست شنید       

می دید لب و به زیر لب می خندید

بس جان به لب آمد كه به این لب نرسید

دیدم صنمی سرو قدی بر سر راهی                      

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی             

سرمست و شتابان چون كبك خرامان                       

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی             

ما خیل گدایان نفروشیم به جاهی        

افشانده به رخسار مهش زلف سیاهی

گر گویم سروش نبود سرو گلستان

ور گویم گل در بر او گل چو گیاهی

این جلوه كه شد آینۀ لطف الهی

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی

در آینه آن شوخ شكر لب می دید              

می گفت چنان كه می توانست شنید                        

می دید لب و به زیر لب می خندید

بس جان به لب آمد كه به این لب نرسید

تاب روی تو آفتاب نداشت                                  

ذره ای پیش لعل سیرابت                                  

بوی زلف تو مشك ناب نداشت

چشمۀ آفتاب آب نداشت

چه فتنه بود كه حسن تو در جهان انداخت

بلای غمزۀ نا مهربان خون خوارت      

ز عقل و عافیت آن روز بر كران ماندم   

نه باغ ماند و نه بستان كه سرو قامت تو    

تو دوستی كن و از دیده مفكنم زنهار    

كه یك دم از تو نظر بر نمی توان انداخت

چه خون كه در دل یاران مهربان انداخت

كه روزگار حدیث تو در میان انداخت

برست و ولوله در باغ و بوستان انداخت

كه دشمنم ز برای تو در زبان انداخت

یك بوسه اگر به عاشق خویش دهی                       

من از تو به یك بوسه قناعت دارم             

خوش تر كه هزار نان به درویش دهی

لطف تو زیاد است اگر بیش دهی

دیدم صنمی سرو قدی بر سر راهی                      

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی             

سرمست و شتابان چون كبك خرامان                       

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی             

ما خیل گدایان نفروشیم به جاهی 

افشانده به رخسار مهش زلف سیاهی

گر گویم سروش نبود سرو گلستان

ور گویم گل در بر او گل چو گیاهی

این جلوه كه شد آینۀ لطف الهی

از آن فتنه چه گویم خدایا تو پناهی