گلهای رنگارنگ ۳۴۶

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

دلم را باز ده پیش تو بیكارست می دانم 

تو را روزی بی مقدار بسیار است می دانم

 

 

 

 

صفیر نصرآبادی

 

سلسلۀ  موی دوست حلقۀ  دام بلاست       

هر كه در این حلقه نیست فارغ ازین ماجراست

 

 

گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر 

حكم  تو  بر من روان  امر  تو بر  من  رواست

 

 

 

 

سعدی (غزل)

شهیدی(آواز)

 

 

 

 

ز كوی  یار  می آید   نسیم   باد     نوروزی    

ازین باد ار مدد خواهی  چراغ  دل برافروزی

 

 

چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت كن  

كه قارون را زیان ها داد سودای زر اندوزی

 

 

جدا شد یار شیرینت كنون تنها نشین ای شمع  

كه حكم آسمان این است اگر سازی اگر سوزی

 

 

ندانم نوحۀ قمری به طرف جویباران چیست

مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی

 

 

به بستان رو كه از بلبل طریق عشق گیری یاد       

به مجلس آی كز "حافظ" سخن گفتن بیاموزی

 

 

 

 

حافظ (غزل)

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

تو از هر در كه باز آیی بدین خوبی و زیبایی     

دری باشد كه از رحمت به روی خلق بگشایی

 

 

ملامت گوی بی حاصل ترنج از دست نشناسد 

در آن معرض كه چون یوسف جمال از پرده بنمایی

 

 

به   زیورها   بیارایند   وقتی   خوبرویان  را          

تو سیمین تن چنان خوبی كه زیورها بیارایی

 

 

چو بلبل روی گل  بیند  زبانش  در حدیث  آید 

 مرا در رویت از حیرت  فروبسته است گویایی

 

 

تو با این حسن نتوانی كه روی از خلق در پوشی  

كه همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی

 

 

دعایی  گر  نمی گویی   به  دشنامی  عزیزم  كن  

که گر تلخ است شیرین است ازآن لب هرچه فرمایی

 

 

گمان  از  تشنگی  بردم  كه  دریا  تا  كمر  باشد       

چو پایانم برفت اكنون بدانستم كه دریایی

 

 

 

 

سعدی (غزل)

شهیدی (آواز)

 

 

 

 

ای هزاران  جان فدای  جان تو           

 وی  همه  سرگشتگان  مهمان  تو

 

 

گفته بودی كز توام بگرفت دل

ای  هزاران  دل   فدای   جان    تو

 

 

در سرای عصمت یزدان تویی           

بخت و دولت روز و شب دربان تو

 

 

 

 

مولوی (غزل)

شهیدی (ترانه)      

 

جلوه ها می كند آتشین روی گل                                 

جان و دل پرورد هر نفس بوی گل

 

 

بلبل از شور عشق نغمه زد همچو من                   

چشم من سوی دوست چشم او سوی گل

 

 

یك سو  دلداده ای گیرد دامان یار                         

یك سو پروانه ای بوسد گیسوی گل

 

 

ای فتنۀ روی و مویت دل بی نوای من  بازآ

وی خوش تر از صبح خندان شبی در سرای من بازآ

 

 

بازآی و از چشم افسونگرت چارۀ اسیران كن            

وز جلوه ی روی جان پرورت خانه را گلستان كن

 

 

دارد دل خونین من داغ لب نوش تو                          

شب ها چو گل در آتشم با یاد آغوش تو

 

 

 

 

رهی معیری

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 

 

 

 

 

 

Back to programme page