گلهای رنگارنگ ۳۴۶
|
|
|
|
|
|
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|
|
|
دلم را باز ده پیش تو بیكارست می دانم |
تو را روزی بی مقدار بسیار است می دانم |
|
||
|
|
|
صفیر نصرآبادی |
||
|
سلسلۀ موی دوست حلقۀ دام بلاست |
هر كه در این حلقه نیست فارغ ازین ماجراست |
|
||
|
گر بنوازی به لطف ور بگدازی به قهر |
حكم تو بر من روان امر تو بر من رواست |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
شهیدی(آواز) |
|
|
|
||
|
ز كوی یار می آید نسیم باد نوروزی |
ازین باد ار مدد خواهی چراغ دل برافروزی |
|
||
|
چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت كن |
كه قارون را زیان ها داد سودای زر اندوزی |
|
||
|
جدا شد یار شیرینت كنون تنها نشین ای شمع |
كه حكم آسمان این است اگر سازی اگر سوزی |
|
||
|
ندانم نوحۀ قمری به طرف جویباران چیست |
مگر او نیز همچون من غمی دارد شبانروزی |
|
||
|
به بستان رو كه از بلبل طریق عشق گیری یاد |
به مجلس آی كز "حافظ" سخن گفتن بیاموزی |
|
||
|
|
|
حافظ (غزل) |
||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
||
|
تو از هر در كه باز آیی بدین خوبی و زیبایی |
دری باشد كه از رحمت به روی خلق بگشایی |
|
||
|
ملامت گوی بی حاصل ترنج از دست نشناسد |
در آن معرض كه چون یوسف جمال از پرده بنمایی |
|
||
|
به زیورها بیارایند وقتی خوبرویان را |
تو سیمین تن چنان خوبی كه زیورها بیارایی |
|
||
|
چو بلبل روی گل بیند زبانش در حدیث آید |
مرا در رویت از حیرت فروبسته است گویایی |
|
||
|
تو با این حسن نتوانی كه روی از خلق در پوشی |
كه همچون آفتاب از جام و حور از جامه پیدایی |
|
||
|
دعایی گر نمی گویی به دشنامی عزیزم كن |
که گر تلخ است شیرین است ازآن لب هرچه فرمایی |
|
||
|
گمان از تشنگی بردم كه دریا تا كمر باشد |
چو پایانم برفت اكنون بدانستم كه دریایی |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
شهیدی (آواز) |
|
|
|
||
|
ای هزاران جان فدای جان تو |
وی همه سرگشتگان مهمان تو |
|
||
|
گفته بودی كز توام بگرفت دل |
ای هزاران دل فدای جان تو |
|
||
|
در سرای عصمت یزدان تویی |
بخت و دولت روز و شب دربان تو |
|
||
|
|
|
مولوی (غزل) |
||
شهیدی (ترانه) | |||||
|
جلوه ها می كند آتشین روی گل |
جان و دل پرورد هر نفس بوی گل |
|
||
|
بلبل از شور عشق نغمه زد همچو من |
چشم من سوی دوست چشم او سوی گل |
|
||
|
یك سو دلداده ای گیرد دامان یار |
یك سو پروانه ای بوسد گیسوی گل |
|
||
|
ای فتنۀ روی و مویت دل بی نوای من بازآ |
وی خوش تر از صبح خندان شبی در سرای من بازآ |
|
||
|
بازآی و از چشم افسونگرت چارۀ اسیران كن |
وز جلوه ی روی جان پرورت خانه را گلستان كن |
|
||
|
دارد دل خونین من داغ لب نوش تو |
شب ها چو گل در آتشم با یاد آغوش تو |
|
||
|
|
|
رهی معیری |
||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
||
|
اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد. |
|