گلهای رنگارنگ ۳۵۵

دل از من برد و روی از من نهان كرد 

چرا چون لاله خونین دل نباشم

شب تنهایی ام در قصد جان بود  

كجا گویم كه با این درد جان سوز 

میان مهربانان كی توان گفت    

عدو با جان "حافظ" آن نكردی 

خدا را با كه این بازی توان كرد

كه با من نرگس او سر گران كرد

خیالش لطف های بی كران كرد

طبیبم قصد جان ناتوان كرد

كه یار من چنین گفت و چنان كرد

که تیر چشم آن ابرو كمان كرد

جان فدای تو كه هم جانی و هم جانانی

سرسری از سر كوی تو نیارم برخاست 

فاش كردند رفیقان تو سرّ دل من 

تا بماند تر و شاداب نهال قد تو   

در خم زلف تو دیدم دل خود را روزی 

گفت آری چه كنی ار نبری رشک به من 

هر كه شد خاك درت رفت ز سرگردانی

كار دشوار نگیرند بدین آسانی

چند پوشیده بماند سخن پنهانی

واجب آن است كه بر چشم منش بنشانی

گفتمش چونی چون میزه ای ای زندانی

هر گدا را نبود مرتبۀ سلطانی

من از این شعلۀ جان سوز كه در جان دارم  

شمع را هم به من سوخته خرمن دل سوخت 

من ز عشاق نیاندوخته ام گوهر عشق  

عاشق آن نیست كه دارد خبر از هستی خویش

همه شب تا به سحر اشک به دامان دارم

كاین چه سوزی است من از آتش هجران دارم

كه خود این راز نهان در دل ویران دارم

من غم جان چه كنم تا غم جانان دارم

ترسم كه اشک در غم ما پرده در شود  

از هر كرانه تیر دعا كرده ام روان  

ای دل صبور باش و مخور غم كه عاقبت 

ای جان حدیث ما بر دلدار بازگو   

بس نكته غیر حسن بباید كه تا كسی  

وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

باشد كه از آن میانه یكی كارگر شود

این شام صبح گردد و این شام سحر شود

لیكن چنان مگو كه صبا را خبر شود

مقبول طبع مردم صاحب نظر شود

دل بردی از من به یغما ای ترك غارتگر من

عشق تو در دل نهان شد دل زار و تن ناتوان شد  

اول دلم را صفا داد آینه ام را جلا داد  

می سوزم از اشتیاقت در آتشم از فراقت  

دیدی چه آوردی ای دوست از دل بر سر من

 رفتی و تیر و كمان شد از بار غم پیكر من

آخر به باد فنا داد عشق تو خاكستر من

كانون من سینۀ من سودای من اخگر من

دلم بی جمالت صفایی ندارد                    

متاع دل پاك عشاق مسكین                     

دلا جام و ساقی گل رخ طلب كن              

اگر چه دلم رفت لیكن غمش هست                        

از این سینۀ تنگ ترسم كه تیرش               

چو بیگانه ای كه آشنایی ندارد

به بازار حسنش بهایی ندارد

كه چون گل زمانه بقایی ندارد

به جز آن خم زلف جایی ندارد

رود جایی وانگه دوایی ندارد

دل از من برد و روی از من نهان كرد 

چرا چون لاله خونین دل نباشم

شب تنهایی ام در قصد جان بود  

كجا گویم كه با این درد جان سوز 

میان مهربانان كی توان گفت    

عدو با جان "حافظ" آن نكردی 

خدا را با كه این بازی توان كرد

كه با من نرگس او سر گران كرد

خیالش لطف های بی كران كرد

طبیبم قصد جان ناتوان كرد

كه یار من چنین گفت و چنان كرد

که تیر چشم آن ابرو كمان كرد

همه چیز دارد دلآرام لیكن                                 

چو ماه است روشن كه بی مهر رویت                    

دریغا كه با ما وفایی ندارد

دل و جان "حافظ" صفایی ندارد