گلهای رنگارنگ ۳۵۹

 

 

 

 

 

 

زن ناشناس (گوینده)

 

 

 

 

 

 

در چهره مهرویان انوار تو می بینم     

در لعل گهرباران گفتار تو می بینم

 

 

در مسجد و میخانه جویای تو می باشم     

در كعبه و بتخانه رخسار تو می بینم

 

 

هرجا كه روم نالم چون بلبل شوریده     

 سر تا سر عالم را گلزار تو می بینم

 

 

خون در جگر لاله از داغ تو می یابم  

چشم خوش نرگس را بیمار تو می بینم

 

 

 

 

فیض کاشانی (غزل)

پوران (ترانه)

 

 

 

 

بازآ كه آرام جانی ای امید زندگانی     

 

 

 

وصلت جوانی فزاید ای خوشتر از جوانی

 

 

 

گرچه به نامهربانی رانی از كنار خویشم         

 

 

 

چشمان مهرآفرینت خواند مرا نهانی

 

 

 

سر كن از طرب بانگ مستی          

 

 

 

ای خوشا می و می پرستی

 

 

 

دانی كه دولت چه باشد روی دلكش تو دیدن               

 

 

 

در سایه سرو نازت چون سبزه آرمیدن

 

 

 

گه شكوه شام هجران پیش طره تو گفتن                     

 

 

 

گه مژده جان فشانی از لعل تو شنیدن

 

 

 

سر كن از طرب بانگ مستی                                              

 

 

 

ای خوشا می و می پرستی

 

 

 

ساقی ز جا خیز می در قدح ریز                                         

 

 

 

قامت برافراز شوری بر انگیز

 

 

 

كز دل برد غم و ز جان برد تاب                                          

 

 

 

روی دل افروز موی دل آویز

 

 

 

ای قبله رویت بهشتم                                                           

 

 

 

عشق تو باشد سرنوشتم

 

 

 

عمر اگر به عشق و مستی گذرد                           

 

 

 

به كه در جهان هستی به خود پرستی گذرد

 

 

 

 

 

رهی معیری

زن ناشناس (گوینده)

 

 

 

 

خورشید فلك روشنی از روی تو دارد  

هرجاست گلی نكهتی از بوی تو دارد

 

 

چشمی كه رباید دل خلقی به نگاهی        

آن دلبری از نرگس جادوی تو دارد

 

 

هر عاشق سرگشته كه در دام بلایست    

آشفتگی از حلقه گیسوی تو دارد

 

 

 

 

شاعر ناشناس

قوامی       (آواز)

 

 

 

 

صبح دولت می دمد كو جام همچون آفتاب        

فرصتی زین به كجا یابم بده جام شراب

 

 

خانه بی تشویش و ساقی یار و مطرب بذله گو  

                                                موسم عیش است و دور ساغر و عهد شباب

 

 

خلوت خاص است و جای امن و نزهتگاه  انس

                                                       این چنین بینم به بیداریست یارب یا به خواب

 

 

شاهد و ساقی به دست افشان و مطرب پای كوب  

                                                          غمزه ساقی ز چشم می پرستان برده خواب

 

 

 

 

حافظ        (غزل)

زن ناشناس (گوینده)

 

 

 

 

سالها پیروی مذهب رندان كردم         

تا به تدبیر خرد حرص به زندان كردم

 

 

سایه ای بر دل ریشم فكن ای گنج مراد   

كه من این خانه به سودای تو ویران كردم

 

 

 

 

حافظ (غزل)

پوران (ترانه)

 

 

 

 

بازآ كه آرام جانی ای امید زندگانی     

 

 

 

وصلت جوانی فزاید ای خوشتر از جوانی

 

 

 

گرچه به نامهربانی رانی از كنار خویشم         

 

 

 

چشمان مهرآفرینت خواند مرا نهانی

 

 

 

سر كن از طرب بانگ مستی          

 

 

 

ای خوشا می و می پرستی

 

 

 

دانی كه دولت چه باشد روی دلكش تو دیدن               

 

 

 

در سایه سرو نازت چون سبزه آرمیدن

 

 

 

گه شكوه شام هجران پیش طره تو گفتن                     

 

 

 

گه مژده جان فشانی از لعل تو شنیدن

 

 

 

سر كن از طرب بانگ مستی                                              

 

 

 

ای خوشا می و می پرستی

 

 

 

ساقی ز جا خیز می در قدح ریز                                         

 

 

 

قامت برافراز شوری بر انگیز

 

 

 

كز دل برد غم و ز جان برد تاب                                          

 

 

 

روی دل افروز موی دل آویز

 

 

 

ای قبله رویت بهشتم                                                           

 

 

 

عشق تو باشد سرنوشتم

 

 

 

عمر اگر به عشق و مستی گذرد                           

 

 

 

به كه در جهان هستی به خود پرستی گذرد

 

 

 

 

 

رهی معیری

Back to programme page