گلهای رنگارنگ ۴۴۶
|
|
|
|
|
|
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
|
|
|
به از تو مادر گیتی به عمر خود فرزند |
نیاورد كه همین بود حد زیبایی |
|
||
|
دو روزه باقی عمرم فدای جان تو باد |
اگر بكاهی و بر عمر خود بیفزایی |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
|
دل و كشورت جمع و معمور باد |
ز ملكت پراكندگی دور باد |
|
||
|
تو آن دُرّ مكنون یك دانه ای |
كه پیرایۀ سلطنت خانه ای |
|
||
|
جهانت به كام و فلك یار باد |
جهان آفرینت نگهدار باد |
|
||
|
|
|
سعدی (مثنوی) |
||
سیما بینا (ترانه) |
|
|
|
||
|
من خود ای ساقی از این شوق كه دارم مستم |
تو به یك جرعۀ دیگر ببری از دستم |
|
||
|
آنچه كوته نظرانند به ایشان پیمای |
كه حریفان ز مل و من ز تامل مستم |
|
||
|
پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود |
با خود آوردم از آنجا نه به خود بر بستم |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
||
|
ای در بقای عمر تو خیر جهانیان |
باقی مباد هر كه نخواهد بقای تو |
|
||
|
یارب رضای او تو برآور به فضل خویش |
کو روز و شب نمی طلبد جز رضای تو |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
قوامی (آواز) |
|
|
|
||
|
عاشقان خط تو را مشك ختا می گویند |
گر خط آنست كه داری نه خطا می گویند |
|
||
|
طاق ابروی تو را گوشه نشینان جهان |
قبلۀ دعوت و محراب دعا می گویند |
|
||
|
بی دلان زخم تو را مرهم جان می شمرند |
خستگان درد تو را عین دوا می گویند |
|
||
|
خط سبز و لب میگون تو را زنده دلان |
به لطافت زر و آب بقا می گویند |
|
||
|
تا به وصف تو گشودیم زبان پیش كمال |
قدسیان بر فلك از گفتۀ ما می گویند |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |
||
آذر پژوهش (گوینده) |
|
|
|
||
|
این منتی بر اهل زمین بود از آسمان |
وین رحمت خدای جهان بود بر جهان |
|
||
|
حق را به روزگار تو بر خلق منتی است |
كاندر حساب عقل نیاید شمار آن |
|
||
|
|
|
سعدی (قصیده) |
||
سیما بینا (ترانه) |
|
|
|
||
|
من خود ای ساقی از این شوق كه دارم مستم |
تو به یك جرعۀ دیگر ببری از دستم |
|
||
|
آنچه كوته نظرانند به ایشان پیمای |
كه حریفان ز مل و من ز تامل مستم |
|
||
|
پیش از آب و گل من در دل من مهر تو بود |
با خود آوردم از آنجا نه به خود بر بستم |
|
||
|
|
|
سعدی (غزل) |