گلهای رنگارنگ ۴۵۸

نسیم آمد به طرف باغ سرمست                

نسیمی كز خرامش غم نخیزد                             

نسیمی كو بتان را در غنودن                               

سر زنجیر موج آب در دست

بلرزد گل وزان شبنم نریزد

تواند چاك پیراهن گشودن

گمان برد یار دیرین كه من غافل از كار دلم                 

دلم ز غم خسته بود لبم فرو بسته بود                      

آه خدا داند كه من عمری گرفتار دلم

شكوه ها كه از كس نكردم

همچون گلها هم نفس با نسیم صبا                      

كه از بنده ام بشكفد دل آشنای من                     

چون كنم با كس گفتگو                                

گر كه در پیش نظر خاموشم                              

از سوز دل عمری به جان می سوزم                      

روز اگر خنده به لب خاموشم                              

نشستم به بزم صفای چمن

با دل پر حسرت بی آرزو

خنده به لب جام بلا می نوشم

همچو می در نهان می جوشم

در زیر خاكستر نهان می سوزم به جان می سوزم

شب همه شب گریه كنان می سوزم

هوای ابر و ابر كم ستیزه                                  

ز نم نقش قدم زایل نمی شد                               

كه باران ریخت تیزان ریزه ریزه

زمین تر می شد اما گل نمی شد

با بی نیازی از سر بستان توان گذشت                      

در راه عشق گریه متاع اثر نداشت                        

طبعی به هم رسان كه بسازی به عالمی                   

بد نامی حیات دو روزی نبود بیش              

یك روز صرف بستن دل شد به این و آن                  

نتوان ولی ز مشت خس آشیان گذشت

صد بار از كنار من این كاروان گذشت

یا همتی كه از سر عالم توان گذشت

آن هم "كلیم" با تو بگویم چه سان گذشت

روز دگر به كندن دل زین و آن گذشت

کلیم کاشانی (غزل)

بازآ كه ز دل زنگ زدا بلكه تو باشی                     

هرسو كه بگردی نظرت جانب یار است                  

روشنگر آینه ما بلكه تو باشی

ای دیدۀ من قبله نما بلكه تو باشی

گمان برد یار دیرین كه من غافل از كار دلم                 

دلم ز غم خسته بود لبم فرو بسته بود  

آه خدا داند كه من عمری گرفتار دلم

شكوه ها كه از كس نكردم

همچون گلها هم نفس با نسیم صبا                      

كه از بنده ام بشكفد دل آشنای من                     

چون كنم با كس گفتگو                                

گر كه در پیش نظر خاموشم                              

از سوز دل عمری به جان می سوزم                      

روز اگر خنده به لب خاموشم      

نشستم به بزم صفای چمن

با دل پر حسرت بی آرزو

خنده به لب جام بلا می نوشم

همچو می در نهان می جوشم

در زیر خاكستر نهان می سوزم به جان می سوزم

شب همه شب گریه كنان می سوزم