گلهای رنگارنگ ۴۷۵

چه خوش است از تو خشمی كه ز روی ناز باشد 

ز فریب وعده امشب نزدیم دیده بر هم  

كه به عجز چون در آیم ره صلح باز باشد

كه شب امیدواری در خانه باز باشد

از آن بی خود روم سوی مه خویش

چه شب های دراز هجر دیدم

كه خود را هم نخواهم هم ره خویش

بدین ده روز عمر كوته خویش

عشق از ازل شراری بر جان آدمی زد

باید همه بسوزیم چون و چرا ندارد ما و شما ندارد

در نزد اهل معنا هرگز بها ندارد

آن سینه ای كه سوزی از ساز ما ندارد هرگز بها ندارد

در دل وفا نداری شرم از خدا نداری

چون گل بقا ندارد هر كس صفا ندارد

مهری ز تو ندیدم قهرت به جان خریدم

دردا كه درد هجرت اصلا دوا ندارد چون و چرا ندارد

برگ و نوای عاشق باشد صفای عاشق

دیگر مگو "صفایت " برگ و نوا ندارد

چون و چرا ندارد ما و شما ندارد

غبار راه گشتم سرمه گشتم توتیا گشتم 

به هر صورت كه گردیدم نبردم راه در كویش 

به چندین رنگ گشتم تا به چشمش آشنا گشتم

نوای بلبل و بوی گل و باد صبا گشتم

عیبی نباشد از تو كه بر ما جفا رود

گر من فدای جان تو گردم دریغ نیست 

ای آشنای كوی محبت صبور باش

"سعدی" به در نمی كنی از سر هوای دوست 

مجنون از آستانۀ لیلی كجا رود

بسیار سر كه در سر مهر و وفا رود

بیداد نیكوان همه بر آشنا رود

در پات لازم است كه خار جفا رود

برون ز كوی تو با خون دیده خواهم رفت

به پای بوس تو چون آمدم ندانستم

هزار طعنه ز دشمن شنیده خواهم رفت

كه پشت دست به دندان گزیده خواهم رفت

عشق از ازل شراری بر جان آدمی زد

در نزد اهل معنا هرگز بها ندارد

باید همه بسوزیم چون و چرا ندارد ما و شما ندارد

آن سینه ای كه سوزی از ساز ما ندارد هرگز بها ندارد