گلهای رنگارنگ ۴۷۶

آرام تو رفتار به سرو چمن  آموخت    

رنگین چو گل از می به شبستان شدی و شمع  

افروختن و سوختن  و جامه  دریدن  

تمكین  تو  شوخی  به  غزال  ختن  آموخت

از  شعلۀ  رخسار تو  افروختن  آموخت

پروانه  ز من  شمع ز من گل ز من آموخت

شبی  یاد  دارم  كه  چشمم  نخفت

كه من عاشقم گر بسوزم  رواست

بگفت  ای  هوادار مسكین  من 

چو  شیرینی  از من  بدر می رود

همی گفت و هر لحظه سیلاب درد 

كه ای مدعی عشق كار تو نیست

تو بگریزی از پیش یك شعلۀ خام

تو را آتش عشق اگر پر بسوخت

شنیدم   كه   پروانه   با  شمع    گفت

تو را گریه  و سوز  و زاری  چراست

برفت   از  برم   یار    شیرین    من

چو  فرهادم   آتش   به    سر می رود

فرو   می  دویدش  به   رخسار   زرد 

كه  نه  صبر  داری   نه  یارای ایست

من    استاده ام   تا     بسوزم    تمام

مرا  بین  كه  از  پای  تا  سر بسوخت 

طبعم كدورت از می بی غش گرفته است 

رحم است  بر تذرو  دل من  كه  آشیان 

پیراهنم  ز  بوی  گل آتش گرفته است

 بر شاخسار شعله سركش گرفته است

اگر مراد  تو ای دوست نامرادی ماست

مرا به هر چه كنی دل نخواهی  آزردن

هزار   دشمنی   افتد   میان   بدگویان

مراد  خویش  دگر  باره  من  نخواهم خواست

كه هرچه دوست پسندد به جای دوست رواست

میان  عاشق  و  معشوق  دوستی    برجاست

بسترم  خاك  و خشت بالین است  

روز  اول   كه  دیدمش  گفتم  

بی   تو  بالین  و  بسترم  این   است

آن كه  روزم  سیه  كند  این   است