برگ سبز ۱۳۸

این تماشا چو بنگری گویی                           

لیس فی الدار غیره دیار

امروز دلا از دوش آشفته ترت بینم 

گویا شده ای عاشق  ای دل كه بدین گونه

ذرات وجود من از رقص به وجد آید 

سوزم به حضور جمع پروانه صفت از رشك

ذرات وجود من از رقص به وجد آید  

جز مستی می در سر شور دگرت بینم

خوناب جگر جاری از چشم ترت بینم

ای ماه جهان آرا گر  یك نظرت بینم

چون شمع به بزم غیر گر جلوه گرت بینم

ای ماه جهان آرا گر یك نظرت  بینم

خوشتر از دوران عشق ایام نیست 

سرو را با جمله زیبایی و قد  

مستی از من پرس و  شور عاشقی 

بامداد عاشقان را شام نیست

پیش اندام تو هیچ اندام نیست

وآن كجا داند كه دُرد آشام نیست؟

خوشتر از دوران عشق ایام نیست      

هر كسی را نام معشوقی كه هست 

بامداد عاشقان را شام نیست

می بَرَد ، معشوق ما را نام نیست

تا نسوزد بر نیاید بوی عود   

سرو را با جمله زیبایی و قد 

مستی از من پرس  و شور عاشقی  

پخته داند این سخن با خام نیست

پیش اندام تو هیچ اندام نیست

وآن كجا داند كه دُرد آشام نیست ؟