گلهای رنگارنگ ۵۸۰
| دکلمه : فخری نیكزاد |
|||||
|
شادی مكن از زادن و شیون مكن از مرگ آن طفل که چون پیش از این قافله در ماند از پیش و پس قافلۀ عمر میاندیش ما همچو خسی بر سر دریای وجودیم رفتی و فراموش شدی از دل رفتی و غم آمد به سر جای تو ای داد این عمر سبک سایۀ ما بسته به آهی است |
دیدیم كزین جمع پراكنده كسی رفت زین گونه بسی آمد و زین گونه بسی رفت وان پیر که چون طفل به بانگ جرسی رفت گه پیش روی پی شد و گه باز پسی رفت دریاست چه سنجد که بر این موج خسی رفت دنیا چون نالۀ مرغی که ز یاد قفسی رفت بیدادگری آمد و فریاد رسی رفت دودی ز سر شمع پرید و نفسی رفت |
||||
| ه. الف. سایه (غزل) | |||||
| ترانه : هایده | |||||
|
دل آرامی یا بلای منی شور عشق و جوانی تویی تو اگر جویم مه تو بر بام آیی به چشمت كه بی تو ز جان سیرم ز عشقت حاصل من نشد جز نامرادی بیا این دم آخر رها كن گفتگو را دگر چون نی ناله ها نكنم چون كه بوی وفایی نداری چه شد آن شب ها كه با من بودی به چشمت كه بی تو ز جان سیرم |
قبلۀ عشقی یا خدای منی مراد من از زندگانی تویی تو وگر نوشم می تو در جام آیی نگاهی نگاهی كه می میرم كه در این بسترغم دل من رنگ شادی نمی گیرد نگاهی به "رهی" كن مرنجان دل او را كه می میرد شكوۀ عشقت با خدا نكنم دل و جان درد آشنایی نداری به جای اشكم به دامن بودی نگاهی نگاهی كه می میرم |
||||
| (رهی معیری) | |||||
| دکلمه : فیروزه امیرمعز | |||||
|
یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم گرد آن شمع طرب می سوختم پروانه وار آتشم بر جان ولی از شکوه لب خاموش بود چون سرشک از شوق بودم خاک بوس درگهی در خزان با سرو و نسرینم بهاری تازه بود درد بی عشقی ز جانم برده طاقت ورنه من بلبل طبعم "رهی" باشد ز تنهایی خموش |
در میان لاله و گل آشیانی داشتم پای آن سرو روان اشک روانی داشتم عشق را از اشک حسرت ترجمانی داشتم چون غبار از شکر سر بر آستانی داشتم در زمین با ماه و پروین آسمانی داشتم داشتم آرام تا آرام جانی داشتم نغمه ها بودی مرا تا هم زبانی داشتم |
||||
| رهی معیری (غزل) | |||||
| آواز : سیاوش | |||||
|
ندانم كان مه نا مهربان یادم كند یا نه خرابم آن چنان كز باده هم تسكین نمی یابم صبا از من پیامی ده به آن صیاد سنگین دل من از یاد عزیزان یك نفس غافل نیم اما "رهی" از ناله ام خون می چكد اما نمی دانم |
فریب انگیز من با وعده ای شادم كند یا نه لب گرمی شود پیدا كه آبادم كند یا نه كه تا گل در چمن باقی است آزادم كند یا نه نمی دانم كه بعد از من كسی یادم كند یا نه كه آن بیدادگر گوشی به فریادم كند یا نه |
||||
| رهی معیری (غزل) | |||||
| دکلمه : فیروزه امیرمعز | |||||
|
رفتیم و پای بر سر دنیا گذاشتیم چون آهوی رمیده ز وحشت سرای شهر ما را به آفتاب فلک هم نیاز نیست بالای هفت پردۀ نیلی است جای ما صد غنچۀ دل از نفس ما شکفته شد بودیم شمع محفل روشندلان "رهی" |
كار جهان به اهل جهان وا گذاشتیم رفتیم و سر به دامن صحرا گذاشتیم این شوخ دیده را به مسیحا گذاشتیم پا چون حباب بر سر دریا گذاشتیم هر جا که چون نسیم سحر پا گذاشتیم رفتیم و داغ خویش به دل ها گذاشتیم |
||||
| رهی معیری (غزل) | |||||
| ترانه : هایده | |||||
|
دل آرامی یا بلای منی شور عشق و جوانی تویی تو اگر جویم مه تو بر بام آیی به چشمت كه بی تو ز جان سیرم ز عشقت حاصل من نشد جز نامرادی بیا این دم آخر رها كن گفتگو را دگر چون نی ناله ها نكنم چون كه بوی وفایی نداری چه شد آن شب ها كه با من بودی به چشمت كه بی تو ز جان سیرم |
قبلۀ عشقی یا خدای منی مراد من از زندگانی تویی تو وگر نوشم می تو در جام آیی نگاهی نگاهی كه می میرم كه در این بسترغم دل من رنگ شادی نمی گیرد نگاهی به "رهی" كن مرنجان دل او را كه می میرد شكوۀ عشقت با خدا نكنم دل و جان درد آشنایی نداری به جای اشكم به دامن بودی نگاهی نگاهی كه می میرم |
||||
| (رهی معیری) | |||||
In association with The Iran Heritage Foundation © All rights reserved 2024. Jane Lewisohn | Website by