برگ سبز ۱۵۲

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چو بنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

 
      منسوب به عطار (قصیده)
دکلمه: روشنک      
 

با یاد لبت ساقی چون می به قدح ریزد

گر زیر درخت گل باز آیی و بنشینی 

صد كشته به یك جرعه از خاك برانگیزد

هر باد كه برخیزد گل بر سر گل ریزد

 
      كمال خجندی (غزل)
دکلمه: روشنک      
 

خواهم كه كنم بار دگر در تو نظاره 

جز اشك‌ فشان جان نرود در سر آن زلف 

عمری است كه دارم هوس عمر دوباره

شب راه بریدن نتوان جز به ستاره

 
      كمال خجندی (غزل)
دکلمه: روشنک      
 

ای روشنی از روی تو چشم نگران را 

با حسن تو و ناز تو سوزی و نیازی

 

در سینه مرا غیر تو همخانه كسی نیست

تا چشم تو بر گوشه‌ نشینان نظری كرد

زلفت به در دل چه نشسته است چو دل رفت

این روشنی چشم مبادا دگران را

چشم نگران را دل صاحبنظران را

 

ور هست به‌غیر از دل دیوانه كسی نیست

در صومعه بی‌نعرة مستانه كسی نیست

این حلقه زدن چیست چو در خانه كسی نیست

 
      كمال خجندی (غزل)
       
آواز: حسین قوامی      
 

ای خداوند یكی یار جفا كارش ده 

تا بداند كه شب ما به چه‌سان می‌گذرد  

چند روزی جهت تجربه بیمارش كن

عالم از سركشی آن مه سرگشته شدند    

دلبری عشو ده سر کش خونخویارش ده*

غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده

با طبیبی دغلی پیشه سر و كارش ده

مدتی گردش این گنبد دوارش ده

 
      مولانا (غزل)
       
دکلمه: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز    آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
  این هم برگ سبزی بود تحفة درویش، علی نگه‌دار شما.  
       
       
   دلبری عشوه گري سر كش و عیارش ده*  
       
       

Back to programme page