برگ سبز ۱۸۲

      
گوینده: روشنک        
 

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

 
      منسوب به عطار (قصیده)
دکلمه: روشنک      
 

خوبی همین كرشمه و ناز و خرام نیست 

كامی ندید از تو دل نامراد من 

ماییم و آه نیمه هشب و نالة سحر 

گاهی صبا به بوی تو جان بخشدم ولی 

هر جا كه هست جای تو در چشم روشن است 

بسیار شیوه هست بتان را كه نام نیست

جایی كه نامرادی عشق است كام نیست

اهل فراق را طلب صبح و شام نیست

افسوس كه این نسیم عنایت مدام نیست

بنشین كه آفتاب بدین احترام نیست

 
      بابافغانی شیرازی (غزل)
       
دکلمه: روشنک      
 

این كه تو داری قیامت است نه قامت

هر كه تماشای روی چون قمرت كرد

هر شب و روزی كه بی تو می‌رود از عمر 

سرو خرامان چو قد معتدلت نیست

چشم مسافر كه بر جمال تو افتد 

این همه سختی و نامرادی سعدی

وین نه تبسم كه معجزه است و كرامت

سینه سپر كرد پیش تیر ملامت

هر نفسی می‌رود هزار ندامت

آن همه وصفش كه می‌كنند به قامت

وزن رحیلش بدل شود به اقامت

چون تو پسندی سعادت است و سلامت

 
      سعدی (غزل)
       
آواز: قوامی      
 

به دشت افتاده مجنون با دل تنگ 

به شب از آتش آه شرر بار 

که سیل آورده چوبی در بن سنگ

نمایان بود و در دامان كهسار

 
      بابافغانی شیرازی (دوبیتی)
       
آواز: قوامی      
  سحر گاهان چو برق از جای و می‌جست كمر چون نی به از نی ناله می‌بست  
      نظامی (مثنوی)
       
آواز: قوامی      
 

عیبی نباشد از تو كه بر ما جفا رود

ای آشنای كوی محبت صبور باش

سعدی به در نمی‌كنی از سر هوای دوست  

مجنون از آستانة لیلی كجا رود

بیداد نیكوان همه بر آشنا رود

در پات لازم است كه خار جفا رود

 
      سعدی (غزل)
       
گوینده: روشنک      
  زیبد كه ز درگاهت نومید نگردد باز  آن‌ كس كه به امیدی بر خاك درت افتد  
      عراقی  (غزل)
       
گوینده: روشنک      
  این هم برگ سبزی بود تحفة درویش، علی نگه‌دار شما.  
       
       

Back to programme page