برگ سبز ۱۸۳

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

با آنكه كس ز آتش عشقت چو ما نسوخت  

جز آهن دل تو كه دارد توان و تاب 

 بس عاشقان كه خویش چو پروانه سوختند

این آتشی كه در دل من از هوای توست 

در نی نوای عشق چو مطرب نمود ساز  

فرصت ز لعل نوش تو آب بقا نیافت  

بر ما دلت نسوخت ندانم چرا نسوخت

دیگر دلی نماند كه بر حال ما نسوخت

كس غیر ما و شمع ز سر تا به پا نسوخت

كی برگرفت شعله كه مرغ هوا نسوخت

ر حیرتم كه نی ز چه از این نوا نسوخت

تا در محبت تو به نار بلا نسوخت

كنون كه بار خزان فرش لعل فام كشید 

دلم كه جام نگون داشت سال‌ها چو حباب  

خزان در آمدن آن سوار حاضر بود  

فلك بداد مرادم چنان كه دل می‌خواست 

هزار جرعة سیر است در پیالة عشق 

خوش آنكه در صف مستان نشست و جام كشید

دلی كه موج شراب از چه سان به دام كشید

كه در رهش ورق زر به احترام كشید

به هر سر مویم صد انتقام كشید

خوش آن حریف كه این باده را تمام كشید

خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است  

جانا به حاجتی كه تو را هست با خدای

ای مدعی برو كه مرا با تو كار نیست

محتاج جنگ نیست گرت قصدِ خون ماست  

چون كوی دوست هست به صحرا چه حاجت است

آخر دمی بپرس كه ما را چه حاجت است

احباب حاضرند به اَعدا چه حاجت است

چون رخت از آن توست به یغما چه حاجت است