برگ سبز ۲۰۴

چشم بگشا که جلوه دلدار

این تماشا چوبنگری گویی

به تجلی است از درودیوار

لیس فی الدارغیره دیار  

سر نهادیم به سودای كسی كاین سر از اوست  

گر گل افشاند و گر سنگ زند چه توان كرد  

گر به طوفان شكند یا كه به ساحل فكند

من به دل دارم و شاهد به رُخ و شمع به سر 

از من ای باد بگو خیل گنهكاران را    

نه همین سر كه تن و جان و جهان یكسر از اوست

مجلس و ساقی و مینا و می و ساغر از اوست

ناخدایی است كه هم كشتی و هم صرصر از اوست

آنچه پروانة دل سوخته را در پر از اوست

غم مدارید كه گر جرم ز ما، آذر از اوست

ای غمزة جادویت افسونگر بیماران 

رویت به شب افروزی مهتاب سحرخیزان

چون دود دلم بینی اندیشه ز اشكم كن    

وی طرة هندویت سر حلقة طراران

مویت به دلاویزی دلبند وفاداران

چون ابر پدید آید غافل مشو از باران

ساقی به نور باده برافروز جام ما    

ما در پیاله عكسِ رُخ یار دیده‌ایم  

هرگز نمیرد آنكه دلش زنده شد به عشق 

مستی به چشمِ شاهد دلبند ما خوش است 

حافظ ز دیده دانة اشكی همی فشان  

مطرب بگو كه كارِ جهان شد به كام ما

ای بی‌خبر ز لذت شرب مدام ما

ثبت است در جَریدة عالم دوامِ ما

زان رو سپرده‌اند به مستی زمام ما

باشد كه مرغ وصل كند قصد دام ما