برگ سبز ۲۵۵

شد زلف تو غارتگر دل‌های اسیران 

دایم سخن و نامه نوشتن نتوانم  

داری دلِ جمعی، چه دل است این كه تو داری

از بیم رقیبان سخن چین كه تو داری

تویی كه آخر هر آخری هدایت توست

عنایتی كن و ما را به خویشتن مگذار

متاع وصل به بازار سعی نتوان یافت 

چه حاجت است به ما آیتی فرستادن  

به هر چه در نگرم لطف بی‌نهایت توست

كه كارها همه موقوف یك عنایت توست

كه این معامله در حلقة هدایت توست

كه هر چه بر ورق كائنات، آیت توست

دکلمه: روشنک

نه به خود ناله جرس از دل ناشاد كند

غیر ارباب محبت كه در این عهد وفا

گره‌ای در دل او هست كه فریاد كند

نام مجنون بَرَد و خاطر او شاد كند

پرتوی شیرازی (غزل)

چرا همیشه غمینم نگاه باید داشت 

اگر نه در خور لطفم، برای جور خوشم

چه كرده‌ام كه چنینم نگاه باید داشت

نه از برای همینم نگاه باید داشت

گفتمش سیر ببینم مگر از دل برود    

دلی از سنگ بباید به سر راه وداع  

اشك حسرت به سرانگشت فرو می‌ریزد 

ره ندیدم چو برفت از نظرم صورت دوست 

قیمت وصل نداند مگر آزردة هجر  

آن‌چنان جای گرفته است كه مشكل برود

تا تحمل كند آن روز كه محمل برود

كه گَرَش راه دهم قافله در گل برود

همچو چشمی كه چراغش ز مقابل برود

خسته آسوده بخوابد چو به منزل برود