برگ سبز ۲۵۷

گوینده ( روشنک)

بلبل زعشق گل اگر در سینه دارد خار ها

من شعله ها دارم به دل زین آتشین رخسار ها

افغان بلبل را اگر چون ناله ام بودی اثر

گشتی خزان كی راهبر بر غارت گلزار ها

هم در سفر هم در حذر باشد مدام ای سیم بر

حُسنِ تو منظورِ نظر از دیدنِ دیدار ها

بیهوده از عشق تو كس جوید نجات از داد رس

كاین شعله ها آخر نفس با شمع دارد كار ها

پیشِ تو كه جز غیر ندارد گذر آنجا

شاید چو بمیرم رسد از من خبر آنجا

در خلوتی و سوزم از این غم كه به رویت

چشم است همه رخنه ی دیوار و در آنجا

این همه لطفِ كلام و حُسنِ شمایل

خون شود آن دل كه شد به غیر تو مایل

منع كسان چون كنم ز تحفه درِ دوست

كس نتواند زقبله منع قبایل

آواز (قوامی)

ای ساقیا  مستانه رو ، آن یار را آواز ده

گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

افتاده ام در کوی تو  پیچیده ام بر موی تو

مست رخ نیکوی تو آن دل که بردی باز ده

ای دلبر زیبای من ای سرو خوش بالایٍ من

لعل لبت صهبای من آن دل که بردی باز ده

ما را به غم کردی رها شرمی نکردی از خدا

اکنون بیا بهر خدا آن دل که بردی باز ده

ای ساقیا  مستانه رو ، آن یار را آواز ده

گر او نمی آید بگو آن دل که بردی باز ده

مولانا (غزل)

گوینده (روشنک)

آن دوست كه دیدنش بیاراید چشم

بی دیدنش از گریه نیاساید چشم

ما را زبرای دیدنش باید چشم

گر دوست نبیند به چه كار آید چشم