برگ سبز ۳۰۲

 گوینده ( فیروزه امیر معز) :

  زتمام كشت هستی ، من و حاصل محبت 

  كه زند جویش پهلو به سپهر آسیایی

دل من بیافت این سِر زسرای می فروشان

پس از آن كه سالها زد در زهد و پارسایی

متنعمان دولت نبرند ره به سلطان

كه نگشته اند دارا به حقیقت گدایی

من اگر دمی نبینم رخ او نمی توانم

همه حیرتم از آن كس كه زند دم از جدایی

سر اگر رود نپیچم زهوای رهروان سر

كه نكرده اند منزل به سرای بیوفایی

اگرت هواست ای دل رخ دلبر صفا را

بگذار از سر ایدل هوس منی و مایی

صفای اصفهانی (غزل)

آواز (گلپایگانی) :

یارب این شمعِ شب افروز زكاشانه كیست

جان ما سوخت بپرسید كه جانانه كیست

حالیا خانه بر اندازِ دل و دین من است

تا در آغوش كه می خفتد و همخانه كیست

گفتم آه از دلِ دیوانه ی  حافظ بی تو

زیرِ لب خندان زنان گفت  كه دیوانه ی كیست

حافظ (غزل)

گوینده ( فیروزه امیر معز) :

درِ سرا نگشایم چو با تو می نوشم

اگر فرشته رحمت زآسمان آید

اسیر عشق بود آنچه در برابر دوست

خموش باشد و بی دوست در فغان آید

علاج دیده من خاك آستانه تُست

ولی دریغم از آن خاكِ آستان آید

صفای اصفهانی (غزل)

 دردا موجِ طوفانی جا در چشمِ ما دارد

 تو هم توفان بی دادی بیا در چشم من جا كن

 مكرر چند بتوان دید اهداباد دنیا را

 بر افكن رسم های كوبی ، رسم تازه پیدا كن

 مگر آفاق را آن سو از این سو خوبتر باشد

 زمین را در نورد و آسمان را به زیر و بالا كن

 چو حرف از دوستی خیزد سخن نازكتر از گل گو

 چو بحث از دشمنی باشد زبان چو تیغ بُرّا كن

صفای اصفهانی (غزل)