گلهای جاویدان ؟#۷

گلهای جاویدان برنامه بدون شماره ۷ 

       
         

آواز و تصنیف: عبدالعلی وزیری

       

 

 

جان ندارد هر که جانانیش نیست

هر که را صورت نبندد سِرّ عشق

گر دلی داری به دلداری سپار *

کامران آن دل که محبوبیش هست

تنگ عیش است آنکه بستانیش نیست

صورتی دارد ولی جانیش نیست

ضایع آن کشور که سلطانیش نیست

نیکبخت آن سَرکه سامانیش نیست

   
        سعدی:(غزل)
   
             
 

تا خبردارم از او بی خبرازخویشتنم

پیرهن می بِدرم دَم به دَم ازغایت شوق

ای رقیب این همه سودا به من خسته مکن **               

درهمه شهر فراهم ننشست انجمنی

گرهمین سوز رود با من مسکین در گور

شرط عقل است که مردم بگریزند از تیر

تا به گفتار در آمد دهن شیرینت

لب سعدی و دهانت زکجا تا به کجا

با وجودش زمن آواز نیاید که منم

که وجودم همه او گشت ومن آن پیرهنم

برکنم دیده و من دیده از او برنکنم

که نه من درغمش افسانۀ آن انجمنم

خاک اگر باز کنی سوخته یابی کـَفَنَم

من گر از دست تو باشد مژه برهم نزنم

بیم آن است که شوری به جهان در فکنم

این قدر بس که رود نام لبت بر دهنم

   
       

سعدی:(غزل)

   

گوینده : روشنک

       

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد شب خوش

       
         

 * گر دلی داری به دلبندی بده

       
 

** ای رقیب این همه سودا مکن و جنگ مجوی

 

         
             
             
             
             
             
             
             

Back to programme page