گلهای جاویدان ۱۵۰

گلهای جاویدان برنامهٔ شمارهٔ ۱۵۰

به چه کار آیدت ز گل طبقی

گل همین پنج روز و شش باشد

از گلستان من ببر ورقی

وین گلستان همیشه خوش باشد

سعدی، گلستان ( مثنوی)

خواجه شیراز مشهورتر از آن است كه سخنی در باره وی گفته شود، زیرا این غزلسرای بزرگ یكی از خداوندان شعر و ادب فارسی است و از اركان ادبیات درخشان ما بشمار می رود.كمتر كسی است كه نام بلند حافظ را نشنیده و چند بیتی از او بخاطر نداشته باشد. دیوان عزیز وی در همه منازل موجود و در نزد عموم مردم بزرگ داشتنی است.

شعر حافظ برای هر فارسی زبانی داروی درد و مایه آرامش خاطر است. در مجالس و محافل هیچ كلامی به اندازه غزلهای خواجه در شنوندگان تاثیر ندارد. گوته، دانشمند بزرگ و گوینده مشهور آلمانی، چنان مسحور آثار دل انگیز حافظ گردیده بود كه دیوان شرقی خود را بنام او و با كسب الهام از افكار وی تدوین كرد. بعد از قرآن كریم هیچ كتابی به اندازه دیوان حافظ به طبع نرسیده و هنوز هم هر سال چندین نوع مختلف از دیوان این شاعر آسمانی منتشر می شود. او نه تنها در ایران بلكه در سایر كشورهای اسلامی و اروپا مشهور و بلند آوازه است.

حافظ در زمان حیات خود از مسافرت به نقاط مختلفۀ کشور و سایر بلاد خودداری می نموده . فقط یك بار از شهر شیراز سفری به یزد كرده و چندی در آن دیار به سر برده ولی بزودی از آن مسافرت اظهار تاسف نموده و آرزوی باز گشت به شیراز در دلش پدیدار شده است. در این مورد خود او می فرماید:

خرم آن روز كزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم وز پی جانان بروم

تاب بنفشه می دهد طره مشك سای تو

عشق تو سر نوشت من خاك درت بهشت من

شاه نشین چشم من تَكیه خیال تست

شور شراب و سوز عشق آن نفسم رود زسر

خوش چمنیست عارضت خاصه كه در بهار حُسن  

پردۀ غنچه می درد خندۀ دلگشای تو

مِهر رُخَت سرشت من، راحت جان رضای تو

جای دعاست شاه من بی تو مباد جای تو

كاین سر پُر هوس شود خاك در سرای تو

 حافظ خوش سخن بود مرغ سخن سرای تو

حافظ (غزل)

هر كه شد محرم دل در حرم یار بماند 

اگر از پرده برون شد دل من عیب مكن 

صوفیان واسِتَدَند از گرو می همه رخت

خرقه پوشان همگی مست گذشتند و گذشت 

وانكه این كار ندانست در انكار بماند

شُكرِ ایزد كه نه در پرده پندار بماند

خرقهٔ ماست كه در خانهٔ خَمار بماند

 قصهٔ ماست كه در هر سر بازار بماند

حافظ (غزل)

چو بشنوی سخن اهل دل مگو كه خطاست

سرم به دُنیی و عقبی فرو نمی آید

دلم زپرده برون شد كجایی ای مطرب

مرا به كار جهان هرگز التفات نبود

از آن به دیر مغانم عزیز می دارند

سخن شناس نئی دلبرا خطا اینجاست

تبارك الله ازین فتنه ها كه در سر ماست

بنال هان كه ازین پرده كار ما به نواست

رخ تو در نظر من چنین خوشش آراست

كه آتشی كه نمیرد همیشه در دل ماست

حافظ (غزل)

این هم گلی بود جاویدان از گلزار بی همتای ادب ایران، گلی كه هرگز نمیرد. شب خوش.

گوینده ردیو

آنچه به سمع رسید برنامه شمارهٔ ۱۵۰ گلهای جاویدان بود كه با شركت آقایان فاخته ای، تجویدی، كسایی، گلپایگانی و رضا ورزنده تنظیم گردیده. گفتار از آقای رهی معیری. آهنگ سه گاه، گوینده روشنك.