یک شاخه گل ۱۳۴

      
دکلمه: روشنک         
 

قربان مقدمت که به بزم من آمدی                 

دیدم ستاده سرو بپا سر فکنده گل                             

چون نور در دو دیده و جان در تن آمدی        

گفتم یقین که باز تو در گلشن آمدی

 
      حبیب خراسانی (غزل)
       
       
  جز آستان توام در جهان پناهی نیست                         سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست     
      حافظ (غزل)
       
       
 

سخن بگوی که شیرین لب و شکر دهنی 

صفت زگل نکنم نام از چمن نبرم 

مشو خموش که شمع و چراغ انجمنی   

تو تازه تر ز گل و نرم رو تر از چمنی 

 
      حبیب خراسانی (غزل)
       
  جز آستان توام در جهان پناهی نیست                          سر مرا بجز این در حواله گاهی نیست   
      حافظ (غزل)
       
 

سخن بگوی که شیرین لب و شکر دهنی   

صفت زگل نکنم نام از چمن نبرم   

مشو خموش که شمع و چراغ انجمنی     

تو تازه تر ز گل و نرم رو تر از چمنی   

 
      حبیب خراسانی (غزل)
       
آواز: گلپایگانی    
 

یارب غم بی رحمی جانان به که گویم     

آشفته شد از قصهٔ من خاطر جمعی 

گویند طبیبان که بگو درد خود اما 

دردی که مرا ساخته رسوا همه دانند 

خلقی همه با هم سخن وصل تو گویند 

دور طرب افسوس که بگذشت هلالی    

جانم غم او سوخت غم جان به که گویم        

دیگر چه کنم حال پریشان به که گویم

دردی که گذشتست ز درمان به که گویم      

داغی که مرا ساخته پنهان به که گویم  

من بی کسم افسانهٔ هجران به که گویم      

دور دگر آمد غم دوران به که گویم 

 
      هلالی (غزل)
       
دکلمه: روشنک    
 

دوش من مستانه خوابی دیده ام       

عکس روی آفتاب چرخ را

زانکه می فرمود جور بی حساب 

مژده ای صوفی کز اوراد سحر  

پیچ و تابی دارم از سودا که دوش  

در دل شب آفتابی دیده ام   

دوش در جام شرابی دیده ام

باز لطفِ بی حسابی دیده ام

من سحر گه فتح بابی دیده ام      

طرهٔ پُر پیچ و تابی دیده ام 

 
      شاعر ناشناس (غزل)   
       
       
  آفتاب آمد دلیل آفتاب                       گر دلیلت باید از وی رو متاب     
      مولوی (مثنوی)
       
       
       
  پیوسته دلت شاد و لبت خندان باد        
       
       
       
       
       
       
       


Back to programme page