یک شاخه گل ۱۴۶

بهارآمد، بهار آمد بهار خوش عُذارآمد

فراوان شد در این مجلس ریاحین و گل و نسرین

درختان بین که چون مستان همه گیجند وسرجنبان

شقایق زیب گلشن شد حقایق جمله روشن شد 

گل بختم به پیروزی شگافت از بار نوروزی

از آنچه بود هرباری شکوفه صد هزار آمد

صبا برخواند افسونی که گلشن بی قرار آمد

گل رعنا از این شادی همه تن در نثار آمد

به بوی آنکه دلدارم به شاخ گل به بارآمد

بهار آمد که هر ساعت رود خاطر به بستانی  

دم عيسی است، پنداری نسيم صبح نوروزی 

بيار ای باغبان سروی به بالای دلارامم  

چو بلبل در سُماع آيند هر مرغی به دستانی

که خاک مرده بازآيد در او روحی و ريحانی

که باری من نديد ستم چنين گل در گلستانی

مُغَنی از آن پرده نقشی بیار ببین   

چنان برکش آواز خُنیاگری 

رهی زن که صوفی به حالت رود

مُغَنی دف و چنگ را ساز ده   

تا چه گفت از درون پرده‌دار

که ناهید چنگی به رقص آوری

به مستی وصلش حوالت رود

به آیین خوش نغمه آواز ده

از آن میخانه باقی که باشد شاهد و ساقی

دل عشاق روشن شد، هوای باغ وگلشن شد

شرابی خورده‌ام جانا که عقلم بی‌قرار آمد

هزاران ساقی زیبا به جام پُر عِقار آمد

رهی زن که صوفی به حالت رود

مُغَنی دف و چنگ را ساز ده  

به مستی وصلش حوالت رود

به آیین خوش نغمه آواز ده