یک شاخه گل ۱۶۹

بر ما رقم خطا پرستی همه هست

با این همه در میانه مقصود توئی 

ناكامی و عشق و تنگدستی همه هست

جای گله نیست چون تو هستی همه هست

چون نور كه از مهر جدا هست و جدا نیست  

در آیینه بینی اگر صورت خود را  

هر جا نگری جلوه گه شاهد غیبیست 

هرحُكم كه او خواست براند به سر ما   

كو جرأت گفتن كه عطاب و كَرَمِ او

بی مهری و لطف از قِبَلِ یار به عبرت   

عالم همه آیات خدا هست وخدا نیست

آن صورت آیینه شما هست و شما نیست

او را نتوان گفت كجا هست و كجا نیست

ما را گر از آن حُكم رضا هست و رضا نیست

با دشمن و با دوست چرا هست و چرا نیست

از چیست ندانم كه روا هست و روا نیست

وه كه سودای تو آخر سر به شیدائی كشید

آخر ای جان روزی از حالِ دل زارم بپرس 

حال ما و فتنهٔ چشمِ تو می داند كه چی 

بندهٔ آن سرو آزادم كه بر رخسارِ گُل

طاقتِ هجران ندارد ناز پرورد وصال 

وه كه سودای تو آخر سر به شیدائی كشید 

قصهٔ عشقِ نهانِ ما به رسوائی كشید

تا بگویم آنچه در شبهای تنهائی كشید

هر كه روزی غارتِ تركانِ یغمایی كشید

خال رعنایی نهاد و خط ریبایی كشید

داغ و درد عشق را نتوان به رعنایی كشید

قصهٔ عشقِ نهانِ ما  به رسوائی كشید

طاعت از دست نیاید گنهی باید كرد 

روشنان فلكی را اثری در ما نیست

نه همین صف زده مژگان سیه باید داشت 

شب كه خورشید جهانتاب نهان از نظر است  

در دلِ دوست به هر حیله رهی باید كرد

حذر از گردش چشم سیهی باید كرد

به صف دلشدگان هم نگهی باید كرد

قطعِ این مرحله با نورِ مَهی باید كرد

ای كه مایوس از همه سویی به سوی عشق رو كن

چرخ كج رو نیست تو كج بینی ای دور از حقیقت  

چون خیال دوست من چیزی نشاط آور ندیدم 

قبلهٔ دل هاست اینجا هر چه خواهی آرزو كن

گر همه كس را نكو خواهی برو خود را نكو كن

هر زمان فرسوده دل گشتی نظاما یاد او كن