یک شاخه گل ۱۸۹

نیستی در بر و پیش نظرت می نگرم  

همه با پای به سر منزل مقصود رسند

این توئی یا كه بهشتی است مُصَوّر به برم

این ره توست كه من بی سرو پا می سِپَرم

سر به سر از لطف جانی ساقیا  

زان به چشم من در آیی هر زمان  

از لطافت در نیاید كز تو را      

در دل و چشمم ز حسن و لطف خویش

خوشتر از جان چیست آنی ساقیا

كز صفا آب روانی ساقیا

زان یقینم شد كه جانی ساقیا

آشكارا و نهانی ساقیا

مژدگانی بده ای دیدهٔ دل كز ره دور

شد جهان بزم ارم دست بزن پای بكوب 

می رسد نور تجلی به نظر چون شبِ تور

ای دلِ خون شده هنگام نشاط است و سرور

از لطف تو هیچ بنده نومید نشد

لطفت بكدام ذره پیوست دمی

مقبول تو جز مُقبِل و جاوید نشد

كان ذره به از هزار خورشید نشد

وقتی دل سودائی می رفت به بستان ها  

گه نعره زدی بلبل گه جامه دریدی گل   

ای مهر تو بر دل ها ای ذکر تو بر لب ها 

تا خار غم عشقت آویخته در دامان  

گویند مگو سعدی دیگر سخن از عشقش 

بی خویشتنم كردی بوی گُل و ریحان ها

تا یاد تو افتادم از یاد برفت آن ها

وی شور تو در سرها وی سرّ تو در جان ها

كوته نظری باشد رفتن به گلستان ها

می گویم و بعد از من گویند به دوران ها

بر در یار من سحر مست و خراب می روم      

جَزبهٔ حُسنِ دلكشش می كِشدم به سوی خود 

ساغری از می لبش دوش سوال كرده ام  

جام طرب كشیده ام زان به شتاب می روم

از پی آن كشش دگر همچو زُباب می روم

وقت سحر به كوی او بهر جواب می روم