یک شاخه گل ۲۱۱

گم شدم در خود چنان كز خویش نا پیدا شدم  

سایه ای بودم از اول بر زمین افتاده خوار   

چون دل عطار بیرون دیدم از هر دو جهان 

شبنمی بودم زدریا غرق در دریا شدم

راست كان خورشید پیدا گشت نا پیدا شدم

من ز تاثیر دل او بیدل و شیدا شدم

گذشتی بر من و دامن فشاندی   

فشاندی بر دلم پیرایهٔ حُسن

همان دامن كه از دستم ربودی 

خس و خارم به پیراهن فشاندی

بساط برق بر خرمن فشاندی

پُر از گل كرده بر دشمن فشاندی

بود خویشی میان ارغنون و سینهٔ عاشق   

به اندر شوری كز عشق بینی عافیت مگزی

از آن بر دل نشیند ناله ای كز تار بر خیزد

به ملك عاشقی زین فتنه ها بسیار بر خیزد

مژدهٔ وصلِ تو كو كز سر جان بر خیزم     

یارب از ابرِ هدایت برسان بارانی 

به ولای تو كه گر بندهٔ خویشم خوانی  

بر سر تربت من بی می و مطرب منشین    

تو مپندار كه از خاك سر كوی تو من 

مژدهٔ وصلِ تو كو كز سر جان بر خیزم  

طایرِ قدسم واز دامِ جهان بر خیزم

پیشتر زانكه چو گردی زمیان بر خیزم

از سرِ خواجگیِ کُون و مكان بر خیزم

تا به بویت زلَحَد رقص كنان بر خیزم

به جفای فلك و جورِ زمان بر خیزم

طایرِ قدسم واز دامِ جهان بر خیزم

با وفا تر گشت یارم اندكی 

دی بخندید آن بهار نیكوان 

خوش بر آمد آن گلِ صد برگِ من   

صبحدم آن صبح من زد یك نفس   

ابر من دی بر لب دریا نشست  

مهربان شد غمگسارم اندكی

گشت خندان روزگارم اندكی

تازه تر شد سبزه زارم اندكی

زان نفس من بر قرارم اندكی

خار شو تا بر تو بارم اندكی