یک شاخه گل ۲۱۵

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست 

دگر به روی كسم دیده بر نمی باشد

مطیع امر توام گر دلم بخواهی سوخت 

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست  

كه نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

خلیل من همه بت های آزری بشكست

اسیرحكم توام گر تنم بخواهی خست

كه نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

یاد دارم كه در ایام جوانی گذر به كوئی داشتم و نظر به روئی در تموزی كه حرورش دهان بخوشانیدی و سمومش مغز استخوان بجوشانیدی از ضعف بشریت تاب آفتاب هجیر نیاوردم و التجا به سایهٔ دیواری كردم مترقب كه كسی حُرّ تموز از من بِبَرَد و آبی فرو نشاند كه همی ناگاه از ظلمت دهلیز خانه ای روشنی بر تافت یعنی جمالی كه زبان فصاحت از بیان صباحت او عاجز آید چنانكه در شب تاری صبح بر آید یا آب حیات از ظلمات بدر آید قدحی برف آب بر دست و شكر در آن رخته و بعرق در آمیخته ندانم به گلابش مطیّب كرده بود یا قطره ای چند از گل رویش در آن چكیده فی الجمله شراب از دست نگارینش بر گرفتم بخوردم و عمر از سر گرفتم.

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست 

دگر به روی كسم دیده بر نمی باشد

مطیع امر توام گر دلم بخواهی سوخت 

چنان به موی تو آشفته ام به بوی تو مست 

كه نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

خلیل من همه بت های آزری بشكست

اسیرحكم توام گر تنم بخواهی خست

كه نیستم خبر از هر چه در دو عالم هست

خوشا دردی كه درمانی ندارد

ندارد ذوق جان و لذت عمر 

دلی بی مهر جانان هر كه را هست 

به غیر از آه سرد و چهرهٔ زرد  

خوش آن عاشق كه با زلف و رخ دوست 

سری كز عشق سامانی ندارد

اگر دل مهر جانانی ندارد

دلی دارد ولی جانی ندارد

حدیث عشق برهانی ندارد

حدیث از كفرو ایمانی ندارد

خوشا دردی كه درمانی ندارد 

دلی بی مهر جانان هر كه را هست  

خوش آن عاشق كه با زلف و رخ دوست 

سری كز عشق سامانی ندارد

دلی دارد ولی جانی ندارد

حدیث از كفرو ایمانی ندارد