یک شاخه گل ۲۱۶

مرا تو غایت مقصودی از جهان ای دوست

چنان به دام تو الفت گرفت مرغ دلم  

هزار جان عزیزم فدای جان ای دوست

كه یاد می نكند عهد آشیان ای دوست

یار دیرینه مرا گو بزبان توبه مده

رشكم آید كه كسی سیر نگه در تو كند 

كه مرا توبه بشمشیر نخواهد بودن

باز گویم نه كسی سیر نخواهد بودن

سینه ام زآتش دل در غم جانانه بسوخت    

هر كه زنجیرِ سرِ زلفِ گره گیرِ تو دید  

هر كه زنجیرِ سرِ زلفِ گره گیرِ تو دید

چون پیاله دلم از توبه كه كردم بشكست 

ماجرا كم كن و بازآ كه مرا مَردُم چشم 

آشنایان نه غریب است كه دلسوز من است 

آتشی بود در این خانه كه كاشانه بسوخت

شد پریشان و دلش بر من دیوانه بسوخت

شد پریشان و دلش بر من دیوانه بسوخت

چون صُراحی جگرم بی می و پیمانه بسوخت

خرقه از سر بدر آورد و به شكرانه بسوخت

چون من از خویش برفتم دلِ دیوانه بسوخت

ای هزاران جان فدای جان تو

گفته بودی كز توام بگرفت دل   

وی همه سرگشتگان مهمان تو

ای هزاران دل فدای جان تو

ای هزاران جان فدای جان تو

گفته بودی كز توام بگرفت دل 

در سرای عصمت یزدان تویی

منتظر بنشسته ام تا بر رسد

وی همه سرگشتگان مهمان تو

ای هزاران دل فدای جان تو

بخت و دولت روز و شب دربان تو

از پی جان خواستن پیغام تو