گلهای رنگارنگ ۱۷۳ب

زن ناشناس (گوینده)

اگر خاك شد پیكِر پاكِ تو

اگر  دور  از ما بُوَد  خاكِ  تو     

چودر دیده ام جز جمال تو نیست

در اندیشه ام جز خیال تو نیست

نظام وفا     (دو بیتی)

مرد ناشناس (گوینده)

سوزِ دل یعقوبِ ستمدیده ز من پرس

کاحوال دل سوختگان سوخته داند

ما بی تو به دل بر نزدیم آب صبوری

در آتش سوزنده صبوری که تواند

ترسم که نمانم من از این درد و دریغا

کاندر دل من حسرت روی تو بماند

زنهار که چون می گذری بر سر مجروح

از وی خبری پرس که چون می گذراند

سعدی(غزل)

زن ناشناس (گوینده)

رفتی ز دیده ی من و قلب رمیده ام

بی تو چه حاصلی دگر از قلب و دیده ام

مرضیه (آواز)

گفت  معشوقی  به  عاشق  کای فَتا

تو به غربت دیده ای بس شهرها

گو کدامین شهرا ز آنها خوش تر است   

گفت آن شهری که در آن دلبر است                                    

هر کجا تو با مَنی ، من خوش  دلم

گر  بود  در  قعر   چاهی    منزلم

مذهب عاشق  ، ز مذهب ها جداست

عاشقان  را  مذهب  و ملت  جداست

مولوی (مثنوی)

دل  به  یارِ بی  وفایِ  خویشتن

دادم  و دیدم  سِزای  خویشتن

زخم فرهاد و من از یک تیشه بود

او به سر زد من به پایِ خویشتن

آشیانی  دیدم  از    هم  ریخته

یادم  آمد   از  سرای  خویشتن

ادیب نیشابوری

زن ناشناس (گوینده)

تا که از طارم میخانه نشان خواهد بود

طاق ابروی توام قبلۀ جان خواهد بود

سرکشان راچوبه صاف سرخم دستی نیست

سر ما خاک در دُردکِشان خواهد بود

حافظ(غزل)

مرضیه (آواز)

چه صبایی صفای این گل ها بودی

چه صفایی چراغ بزم ما بودی

تو كه صاحب نظری ز وفا باخبری

از یاران پا چرا كشیدی بازآ

من اگر در قفسم تو كه بگشاده پری

از این گلشن چرا پریدی بازآ

چون شد كه این چنین  خاموشی

ساغر شكسته  و  مدهوشی

ز چه ره یابم، ز چه ره یابم بازت

چه شد آن، چه شد آن سوزِ سازت

به چمن گر گل روید ز تو ای باد صبا

ز صبا زیور جوید گل گلزارِ وفا

گل ها افسرده ،صبای شور افزا كو

گلشن پژمرده ، آن جلوۀ  گل ها كو

تا جهان بُوَد نغمه های تو، جانِ ما بسوزد

سینه ها چو نی ،از نوای تو ای صبا بسوزد

معینی کرمانشاهی

زن ناشناس (گوینده)

تویی آفتاب و دلم ابر توست

غروب اَر کنی سینه ام قبر توست

شاعر ناشناس