گلهای رنگارنگ ب۲۴۵


ای رنج ای خالق زیبایی
	من ندانم به نگاه تو چه رازی ست نهان چه شنیدست نهانی كه در آید در چشم یك جهان راز در آمیخته داری به نگاه چو به سویم نگری لرزم و با خود گویم بس كه در راز جهان خیره فرو ماندستم چه جهانی است جهان نگه آنجا كه بود گه ازو داد پدید آید و گاهی بیداد نگه مادر پر مهر نموداری از این به دمی خانۀ دل گردد از او ویرانه جان ما هست به كردار گران دریایی دل شود شاد چو چشم افتد بر زیبایی زآنكه طوفان چو به دریا ز كرانی خیزد باشد اندیشه ما و نگه ما چون باد تن چو كشتی همه بازیچه این طوفان است ای خوش آنگاه كه طوفان شود از مهر پدید هر كه گوید نگهت همره او دان باور گه نمایندۀ سستی و زبونی است نگاه زود روشن شودت از نگه بره و شیر نگه بره ترا گوید بشتاب و ببند نه شگفت ار نگه این گونه بود زآن كه بود گر ز مهر آید چون مهر بتابد بر دل یاد پر مهر نگاه تو در آن روز نخست چو شدم شیفته روی تو از شرم مرا به گلو در بفشردی ز سخن شرم گلو نارسیده به زبان شرم رسیدی به سخن من فرو مانده در اندیشه كه ناگاه نگاه ور دمی با تو بگفت آنچه مرا بود به دل تو به پاسخ نگهی كردی و در چشم زدن من بر آنم كه یكی روز رسد در گیتی به نگاهی همه گویند به هم راز درون به نگه نامه نویسند و بخوانند سرود بنگارند نشان های نگه در دفتر خواهم آن روز شوم زنده و با چند نگاه گر شگفت آیدت اكنون ز نهان گویی من گویم آسان شود ار نیروی شیر افكن مهر من مگر با تو نگفتم سخن خود به نگاه بود آن پرسش و پاسخ همه در پرتو مهر مردمان نیز توانند سخن گفت به چشم بی گمان مهر در آینده بگیرد گیتی آید آنروز و جهان را فتد آن فره به چنگ آفریننده بر آساید و با خود گوید در چنان روز مرا آرزویی خواهد بود خواهم آندم كه نگه جای سخن گیرد و من دست بیچاره برادر كه زبان بسته بود به نگه باز نما آن چه در اندیشه توست ای كه از گوش و زبان ناشنوا بودی وگنگ با نگه بشنو و برخوان و بسنج و بشناس نام مادر به نگاهی بر و شادم كن از آنك گوهر خود بنما تا گوهری همچو تو را	كه من آن راز توان دیدن و گفتن نتوان یا چه دیدست پدیدی كه نیاید به زبان در دو چشم تو فرو خفته مگر راز جهان كه جهانیست پر از راز به سویم نگران شوم از دیدن هم راز جهان سرگردان از بد و نیك جهان هر چه بجویند نشان گه ازو درد همی خیزد و گاهی درمان نگه دشمن پر كینه نشانی از آن به دمی نیز ز ویرانه كند آبادان كه دل و دیده بر آن دریا باشد دو كران چشم گرید چو دل مرد بود ناشادان به كران دگرش نیز بزاید طوفان بهر انگیختن طوفان بر بسته میان واندر این بازی تا دامگه مرگ روان تا به طوفان بسپارد سر و جان كشتی بان هر كه گوید سخنت هم سر او دار گمان گه فرستاده فرّ و هنر و تاب و توان كاین بود برّۀ بیچاره و آن شیر ژیان نگه شیر تو را گوید بگریز و ممان پرتوی تافته از روزنه ی كاخ روان ور ز كین زاید در دل بخلد چون پیكان نرود از دل من تا برود از تن جان بر لب آوردن آن شیفتگی بود گران به دهان در بزدی مشت گرانش به دهان لرزه افتادی هم بر لب و هم بر دندان جَست از گوشه چشم من و آمد به میان كرد دشوار ترین كار به زودی آسان گفتنی گفته شد و بسته شد آنگه پیمان كه پراكنده شود كاخ سخن را بنیان واندر آن روز رسد روز سخن را پایان هم بخندند و بگریند و برآرند فغان تا" نگه نامه" چو "شه نامه" شود جاویدان چامه در مهر تو پردازم و سازم دیوان كه چنان كار شگرفی شود آسان به چه سان تهمتن وار در این پهنه براند یكران تو مگر پاسخم از مهر ندادی چونان ور نه این راز بماندی به میانه، پنهان گر سپارند ره مهر هماره همگان چیره بر اهرمن خیره سر آید یزدان تیر هستی رسد آن روز خجسته به نشان تیر ما هم به نشان خورد زهی سخت كمان آرزویی كه همی داردم اكنون پژمان دیده را بر شده بینم به سر تخت زبان گیرم و گویم هان، داد دل خود بستان چو زبان نگهت هست به زیر فرمان زندگی نو كن و بستان ز گذشته تاوان سخن و نامه و داد و ستم و سود و زیان مرد در اندوه خاموشیت آن شادروان بد گهر مادر گیتی نفروشد ارزان
			رعدی آذرخشی (قصیده)


دکلمه: روشنك
	بی روی تو عاشقت رُخ گل چه كند؟ آن كس كه ز جام عشق تو سرمست است	بی بوی خوشت به بوی سنبل چه كند انصاف بده به مستی مل چه كند
			فخرالدین عراقی (رباعی)

	من خود ای ساقی از این شوق كه دارم مستم هر چه كوته نظرانند بر ایشان پیمای وعدۀ مهر و وفایی كه میان من و توست	تو به یك جرعۀ دیگر ببری از دستم كه حریفان ز گل و من ز تامل مستم كه نه مهر از تو بریدم نه به كس پیوستم
			سعدی (غزل)

دکلمه: سلطانی
	آمدی وه كه چه مشتاق و پریشان بودم	تا برفتی ز برم صورت بی جان بودم


دکلمه: روشنك
	نه فراموشیم از ذكر تو خاموش نشاند آمدی وه كه چه مشتاق و پریشان بودم نه فراموشیم از ذكر تو خاموش نشاند	كه در اندیشه اوصاف تو حیران بودم تا برفتی ز برم صورت بی جان بودم كه در اندیشه اوصاف تو حیران بودم


دکلمه: سلطانی
	به تولای تو در آتش محنت چو خلیل تا مگر یك نفسم بوی تو آرد دم صبح	گوییا در چمن و لاله و ریحان بودم همه شب منتظر مرغ غزل خوان بودم

	سعدی از جور فراقت همه روز این می گفت


دکلمه: روشنك
	عهد بشكستی و من بر سر پیمان بودم
			سعدی (غزل)


دکلمه: سلطانی
	خواهم ای گل خار گردم تا به دامانت نشینم گر سیه بخت و سیه فامم خوشا بر من كه روزی ور نماند غیر مشتی استخوان از پیكر من می دهی خاكسترم را گر به باد نامرادی	یا اگر خواهی به چشم دشمن جانت نشینم خال گردم در كنار لعل خندانت نشینم شانه گردم در خم زلف پریشانت نشینم سایه گردم زیر پای شمع رخشانت نشینم


آواز: بنان
	می دهی خاكسترم را گر به باد نامرادی	سایه گردم زیر پای شمع رخشانت نشینم


دکلمه: سلطانی
	می دهی خاكسترم را گر به باد نامرادی سایه ام گر محو گردد پیش خورشید جمالت گر شوی بیدار و بگشایی زهم پیوند مژگان عاقبت روزی كه از "شیدا" اثرباقی نماند	سایه گردم زیر پای شمع رخشانت نشینم خواب نوشین سحر گردم به مژگانت نشینم فتنه گردم ناز گردم پشت چشمانت نشینم شعر گردم در دهان شكر افشانت نشینم
			شیدا (غزل)

ترانه: بنان
	تا به كی ازاین دل آزاری ها خونین طرب لاله و گل دل از وفاداری شد ای شعلۀ مهر و وفا آفت جان و تنی ای خاك پایت تاج سر من دور از تو ریزد چشم تر من بازآ كه بی رویت بهار عمرم دی شد	كار بی دلان بود زاری ها جز غم ندیدم ثمری از این وفاداری ها چند ای بلای تن و جان آتش به دل ها فكنی بر خاك راهی گاهی نگاهی ای دلبر من خونابۀ دل در ساغر من شب جوانی طی شد
			(رهی معیری)

آواز: بنان
	خواهم ای گل خار گردم تا به دامانت نشینم گر بریزی خون من با غمزه گردم لعل احمر گر سیه بخت و سیه فامم خوشا بر من كه روزی	یا اگر خواهی به چشم دشمن جانت نشینم همچو گردنبند بالای گریبانت نشینم خال گردم در كنار لعل خندانت نشینم


دکلمه: سلطانی
	گر سیه بخت و سیه فا مم خوشا بر من كه روزی	خال گردم در كنار لعل خندانت نشینم


آواز: بنان
	گر سیه بخت و سیه فامم خوشا بر من كه روزی ور نماند غیر مشتی استخوان از پیكر من سایه ام گر محو گردد پیش خورشید جمالت گر شوی بیدار و بگشایی ز هم پیوند مژگان	خال گردم در كنار لعل خندانت نشینم شانه گردم در خم زلف پریشانت نشینم خواب نوشین سحر گردم به مژگانت نشینم فتنه گردم ناز گردم روی چشمانت نشینم
			(شیدا (غزل)

دکلمه: سلطانی
	طرب ای دل كه نوبهار آمد	از صبا بوی زلف یار آمد


دکلمه: روشنك
	هان نظاره كه گل جمال نمود	این تماشا كه نوبهار آمد


دکلمه: سلطانی
	بر در یار ما گذشت نسیم	زآن گل افشان و مشك بار آمد


دکلمه: روشنك
	بر رخ گل جمال یار ببین	كه گل از یار یادگار آمد
			فخرالدین عراقی (غزل)


	ما به پای خم می سر بشكنیم پیر میخانه اگر بر روی ما نیست در آیین ما هرگز سزا	توبه را بر روی ساغر بشكنیم در ببندد حلقه بر در بشكنیم دل ز درویش و توانگر بشكنیم
			حبیب خراسانی (غزل)

ترانه: الهه
	لیلی كه ناله می كنی خون در پیاله می كنی	امشب به جای می دگر لیلی منال جونم منال عمرم منال عشقم منال
			(پرویز وکیلی)

Back to programme page

گلهای رنگارنگ ب۲۴۵

لطفآ به گلها کمک کنید

We ask you, humbly, to help.

گلهای رنگارنگ ب۲۴۵

لطفآ به گلها کمک کنید

We ask you, humbly, to help.

Golha.co.uk | خبرهای گلها را دریافت کنید