گلهای رنگارنگ ب۵۷۲

      
دکلمه : فیروزه امیرمعز          
 

بس تازه و تری چمن آرای كیستی

گل این وفا ندارد و گلزار این صفا

نخل  امید  و شاخ  تمنای كیستی

ای لالۀ غریب ز صحرای كیستی

 
      بابافغانی شیرازی (رباعی)
ترانه : پروین     
 

ای شكسته دل عاشقی ز سر به در كن

خون شدی از این رهگذر بیا حذر كن

لب ببند و این فسانه مختصر كن

زان كه دل فریبان به دل وفا ندارند صفا ندارند

خوشگل اند و زیبا به جز جفا ندارند

چارۀ خود ای دل تو از ره دگر كن

گل رُخان جانا بی شمارند در فریب و فن كهنه كارند

جز كرشمه كاری ندارند همه عشوه كارند

این جفا كاری مردم آزاری كشته ما را

جانم كشته ما را خدا كشته ما را

 كی شود باری که این سیه كاری

حال ما را كند آشكارا 

 
      (ملک الشعرای بهار)
       
دکلمه : فیروزه امیرمعز    
 

چشم  تو را  ز مستی  و ناز آفریده اند

شمع ایم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش

زلف  تو  را  ز عمر  دراز آفریده اند

ما  را  برای   سوز  و گداز آفریده اند

 
      فصیحی هروی (رباعی)
       
 

دیدی چگونه ما را بگذاشتی و رفتی

رخ در سفر نهادی  ناگاه و عالمی را

بی موجبی  دل  از  ما  برداشتی  و رفتی

چون زلف خود پریشان بگذاشتی و رفتی

 
      اثیرالدین اخسیکتی (رباعی)
       
 

به  قربان  قد  و  بالات    گردم

چه    استغنا    و   ناز    هستی

به خاك پایت ای گل كه  آرزویم

هلاك    عارض    زیبات  باشم

همی گردد مرا در دل شب و روز

بلا  گردان   سر    تا   پات گردم

الهی   فدای ناز و استغنات گردم

همین  باشد  كه  خاك  پات  گردم

شهید    قامت     رعنات    گردم

كه  رسوایت  شوم  شیدات گردم

 
      رفیق اصفهانی (غزل)
       
آواز : قوامی    
 

مرو از پیشم   و عمری  نگرانم مگذار

گاهگاهی به من عزم پیامی به سراست

بر  دلم  داغ   غم  عشق   تو  ایام نهاد

منشین  در   بر غیر  و مبر از یاد  مرا

چون دم صبح به شام سیه ام خنده نزن

یا  چو رفتی  به  امید    دگرانم    مگذار

فارغ از حال خود و جان و جهانم مگذار

تو  دگر  داغ غم  هجر  به  جانم مگذار 

غم   دیگر   به  سر  درد   نهانم  مگذار

در  كف  گریه  از این بیش عنانم مگذار

 
      گلبن کازرونی (غزل)
دکلمه : فیروزه امیرمعز    
 

بس تازه و تری چمن آرای كیستی

گل این وفا ندارد و گلزار این صفا

نخل  امید  و شاخ  تمنای كیستی

ای لالۀ غریب ز صحرای كیستی

 
      بابافغانی شیرازی (رباعی)
       
 

چشم  تو  را ز مستی  و ناز آفریده اند

شمع ایم و خوانده ایم خط سرنوشت خویش

زلف  تو  را  ز  عمر دراز آفریده اند

ما  را  برای  سوز  و  گداز آفریده اند

 
      فصیحی هروی (رباعی)
       
 

دیدی چگونه ما را بگذاشتی و رفتی

رخ در سفر نهادی ناگاه و عالمی را

بی  موجبی   دل  از ما برداشتی و رفتی

چون زلف خود پریشان بگذاشتی و رفتی

 
      اثیرالدین اخسیکتی (رباعی)
آواز : سیاوش    
 

حالیا   مصلحت   وقت  در  آن  می بینم

جام  می گیرم  و  از اهل  ریا دور شوم

سر به آزادگی از خلق برآرم چون سرو

سینۀ   تنگ  من  و  بار  غم  او هیهات

بر  دلم  گرد  ستم هاست  خدایا   مپسند

كه كشم رخت به میخانه و خوش بنشینم

یعنی   از  اهل   جهان  پاك دلی   بگزینم

گر  دهد   دست  كه دامن ز جهان برچینم

مرد  این  بار  گران  نیست  دل   مسكینم

كه     مُكدّر    شود    آینۀ   مهر     آیینم

 
      حافظ  (غزل)
دکلمه : فیروزه امیرمعز    
 

بدین صفت كه خرامی تو با كرشمه و ناز

ضمیر  اهل  نظر   جایگاه   مهر  تو  شد

چه  دست ها   كه   بر  آید  ز آستین  نیاز

به  حكم  آنكه    نكو  منظری  و بنده نواز

 
      نسیم ،علی صدارت (غزل)
       
       
ترانه : پروین    
 

ای شكسته دل عاشقی ز سر به در كن   

خون شدی از این رهگذر بیا حذر كن

لب ببند و این فسانه مختصر كن

زان كه دل فریبان به دل وفا ندارند صفا ندارند

خوشگل اند و زیبا به جز جفا ندارند

چارۀ خود ای دل تو از ره دگر كن

گل رُخان جانا بی شمارند در فریب و فن كهنه كارند

جز كرشمه كاری ندارند همه عشوه كارند

این جفا كاری مردم آزاری كشته ما را

جانم كشته ما را خدا كشته ما را

 كی شود باری که این سیه كاری

حال ما را كند آشكارا 

 
      (ملک الشعرای بهار)
       
       
       
       
       
       


Back to programme page