یک شاخه گل ۲۲۶

در كوی تو دل گم نكند خانهٔ خود را*   

مستیم و ره كوی تو نادیده سپاریم  

دیوانه شناسد ره ویرانهٔ خود را

با آنكه ندانیم ره خانهٔ خود را

نه گرفتار بُوَد هر كه فغانی دارد  

شدم انگشت نما در همه شهرمگ

نالهٔ مرغ گرفتار نشانی دارد

هر كه از چشم تو افتاد نشانی دارد

نامش حسین از سلسلهٔ سادات و تخلصش مِجمَر است و از شعرای بنام قرن سیزدهم كه به مِجمَر اصفهانی مشهور گردید طلیعهٔ شهرت مِجمَر اصفهانی از روزی است كه در مجلسی وی را به منظور طبع آزمایی به استقبال این غزل شیخ اجل وا داشتند.

تو اگر صاحب نوشی و اگر ضارب نیش  

به چه عضو تو زنم بوسه  نداند چه كند

همه در خورد وصال تو و من از همه كم  

دگران راست كه من بی خبرم با تو زخویش

بر سر سفرهٔ سلطان چو نشیند درویش

همه حیران جمالِ تو و من از همه بیش

ای سوز درونِ سینه ریشان 

دامن زن آتش دل ریش

ساز از تو به هر كجا كه سوزی ست  

سوزان زتو سینه های ایشان

آتشكده ساز منزل خویش

شام از تو به هر كجا كه روزی ست

ای دیده گر سویش نظر كردی نكردی

كردی دلم را خون زغم كز بخت وامون 

ای نالهٔ دلسوز درد آلوده جان كن  

با یاد تو گشتم زخاطرها فراموش

با صد طراوت ای نسیم مهربانی  

ای شمع روشن در غم هجران آن ماه 

ای شمع روشن در غم هجران آن ماه 

ای دیده گر سویش نظر كردی نكردی   

دل را از این دیوانه تر كردی نكردی

از تیرِ مژگانش حذر كردی نكردی

گر در دل سنگش اثر كردی نكردی

ما را تو یارو یاد اگر كردی نكردی

هر گز به آن گلشن گذر كردی نكردی

بی اشک اگر شب را سحر كردی نكردی

بی اشک اگر شب را سحر كردی نكردی

دل را از این دیوانه تر كردی نكردی