یک شاخه گل ۲۲۷

مجنون و پریشان توام دستم گیر 

هر بی سرو پای دستگیری دارد    

سر گشته و حیران توام دستم گیر*

من بی سرو سامان توام دستم گیر

مجنون و پریشان توام دستم گیر 

هر بی سرو پای دستگیری دارد 

سر گشته و حیران توام دستم گیر

من بی سرو سامان توام دستم گیر

ممكن به تو چو نیست كه بردارم دل**   

گر من به غم عشق تو نسپارم دل

آن به كه به سودای تو بسپارم دل

دل را چه كنم بهر چه می دارم دل

در بادیهٔ عشق تو كردم سفری

در هر منزل كه می نهادم قدمی  

تا كو كه بیابم زوصالت خبری

افكنده تنی دیدم و افتاده سری

امروز یكی گردش مستانه كنم  

امروز در این شهر همی گردم مست

وز كاسهٔ سر ساغر و پیمانه كنم

می جویمش عاقلی كه دیوانه كنم

بیش از این باده به پیمانه مریز

مرغ نالان به چه كارت آید

من صراحی نیم ای ساقی عشق 

آتش هر كس از آن برق نگاه 

بیش از این باده به پیمانه مریز

آبروی منِ دیوانه مریز

دام بر دار و دگر دانه مریز

خون من بر در میخانه مریز

بر دلِ محرم و بیگانه مریز

آبروی منِ دیوانه مریز

آنانكه منع مهرم از آن ماه رو كنند 

مشكل كه پاك گردم از آلوده دامنی  

ای كاش یك نظر نگهی سوی او كنند

صد ره به آبِ كوثرم ار شستشو كنند

جز روی بندگی نشود طاعتی قبول 

بی لعل می پرست تو ساقی كفاف نیست  

گر خود زآب چشمهٔ حیوان وضو كنند

ما را خُم سپهر اگر در سبو كنند

جز روی بندگی نشود طاعتی قبول   

بی لعل می پرست تو ساقی كفاف نیست 

اهل نیاز از اثر خاك كوی تو 

گر خود زآب چشمهٔ حیوان وضو كنند

ما را خُم سپهر اگر در سبو كنند

تفسیر عزّت و شَرَف و آبرو كنند