یک شاخه گل ۲۴۲

روی بتان گر چه سراسر خوش است

هر بتِ رعنا كه جفا كیش تر 

لاله رخان گرهمه داغِ دلند 

مهر و جفا كاریشان دلفروز   

خرمی ما غمِ عشق است و بس 

روی بتان گر چه سراسر خوش است

هر بتِ رعنا كه جفا كیش تر 

كشتهٔ آنیم كه عاشق كُش است

میلِ دل ما سوی او بیشتر

روشنیِ چشم و چراغِ دلند

دیدن و نا دیدنشان سینه سوز

شادی ما ماتم عشق است و بس

كشتهٔ آنیم كه عاشق كُش است

میلِ دل ما سوی او بیشتر

خاک دل آن روز كه می بیختند 

بی اثر مهر چه آب و چه گِل

نیست دل آن دل كه در او داغ نیست

دامن از اندیشهٔ باطل بكش  

شبنمی از عشق بر او ریختند

بی نمک عشق چه سنگ و چه دل

لالهٔ بی داغ در این باغ نیست

دست ز آسودگی دل بكش

در برم آن لیلا

چه بی قرار آمد

یده ببندم اگر از خیمهٔ لیلا

حوصله ام سر بَرَد این دامنِ صحرا

چو غباری شود بپا

گمان بَرَم    

كه ببندد نظرمرا

كه محملِ

به شبِ عارفان قسم  

که چون قفس  

به غمِ عاشقان قسم

به چشمِ من

زمین و آسِمان شده

در برم آن لیلا چه بی قرار آمد

وه كه چه مجنونی به روز گار آمد

دیده ببندم اگر از خیمهٔ لیلا

حوصله ام سر بَرَد این دامنِ صحرا

اگر از بزم جنون جدا شوم رو به كجا آورم اكنون

به خدا زنده كنم بارِ دگر خاطرهٔ لیلی و مجنون

تو كه لیلیِ زمانی   

چو غباری شود بپا   

گمان بَرَم  

زجنونِ من چه دانی

كه ببندد نظرمرا

كه محملِ

به شبِ عارفان قَسَم 

كه چون قفس  

به غمِ عاشقان قَسَم

به چشمِ من

زمین و آسِمان شده

در برم آن لیلا

چه بی قرار آم

دیده ببندم اگر از خیمهٔ لیلا

حوصله ام سر بَرَد این دامنِ صحرا