یک شاخه گل ۲۴۶

بیا که ساقی ما بی نقاب جلوه نمود 

سزد که پیرِ خرابات جرم ما بخشد

ببین در آینهٔ جام چهرهٔ مقصود

به آب چشم صراحی و سوز سینهٔ عود

زِهَر دری که در آید همایِ دولتِ عشق   

تو آن گلی که جهانی در این چمن هر دم 

از این شراب که لعلت به می پرستان داد   

نشانِ بختِ بلند است و طالع مسعود

نسیمِ  لطفِ تو می آرد از عدم به وجود

به یک دو ساغرِ دیگر نهند سر به سجود

زنده کدام است برِ هوشیار 

عاشق دیوانهٔ سرمست را  

ای که دلم بردی و جان سوختی  

آنکه بمیرد به سر کوی یار

پندِ خردمند نیاید بکار

در سرِ سودای تو شد روزگار

بسکه در منظر تو حیرانم

پارسایان ملامتم مکنید 

صورتت را صِفَت نمی دانم

که من از عشق توبه نتوانم

تنها توئی تنها توئی در خلوت تنهائیم

ای یار بی همتای من سرمایهٔ سودای من 

تنها تو می خواهی مرا با این همه رسوائیم

گر بی تو مانم وای من وای از دل سودائیم

بیا ساقی آن می که حال آورد 

به من ده که بس بیدل افتاده ام 

مغنّی بزن آن نو آئین سرود

مرا با عدو عاقبت فرصتست  

کرامت فزاید کمال آورد

وزین هر دو بی حاصل افتاده ام

بگو با حریفان به آواز رود

که از آسمان مژدهٔ نصرتست

خوش آنکه مست به خاک درت سپارم جان 

زخیل فتنه چو خیزد غزال مشکینی 

زِهَر دری که در آید همایِ دولتِ عشق

تو آن گلی که جهانی در این چمن هر دم  

از این شراب که لعلت به می پرستان داد

نهاده در قدمت چهرهٔ غبار آلود

شکار غمزهٔ صید افکن تو خواهد بود

نشانِ بخت بلند است و طالع مسعود

نسیمِ لطفِ تو می آرد از عدم به وجود

به یک دو ساغرِ دیگر نهند سر به سجود