یک شاخه گل ۲۵۷

دل مست و دیده مست و تن بی قرار مست               

ما را تو پنج بار به مسجد چه می بری                    

ای اوحدی گرت هوس جنگ و فتنه نیست                  

جان زبون چه چاره کند با سه چار مست

اکنون که می شویم به روزی سه بار مست

ما را بکوی لاله رخان در میآر مست

ای سفر کرده دلم بی تو بفرسود بیا               

مایهٔ راحت و آسایش دل بود رُخَت                  

غمت از خاک درت بیشترم سود بیا

تا برفتی تو دلم هیچ نیاسود بیا

بسکه عشقت در دل من فکند آتشِ پری                   

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری                 

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای                

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من                   

چشم لطفی نه تو را نه مرا در دل طاقتی                

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری                 

از تو باشد مستی من که مرا نوشین باده ای                 

تارِ مویت بسته مرا بگشا ز کَرَم پای من                   

بسکه عشقت در دل من فکند آتشِ پری                 

بی تو ای گُل در دلِ ما اثری نکند ساغری                

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

بی وفایی صنما به وفا داران رحمتی

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری

وز تو باشد هستی من که به دل گرمی داده ای

خسته ام از خار جفا چو وفا نکنی وای من

لاله روید از گِلِ من چو به خاک من بگذری

گُل ندارد بوی وفا تو بیا که زگُل بهتری