یک شاخه گل ۲۶۳

آن دشمنی که دوست نگردد دل من است 

آمد بهار و غنچهٔ گل خنده زد به شاخ  

آمد بهار و غنچهٔ گل خنده زد به شاخ  

گفتم مرو بجز دل من در دل کسی 

آن عقده ای که حل نشود مشکل من است

آن غنچه ای که خنده نبیند دل من است

آن غنچه ای که خنده نبیند دل من است

گفتا که این خرابه کجا منزل من است

خوش آن روزگاران که یارم تو بودی  

دلم بود خرم به شب زنده داری  

گلم تو می ام تو سرودم تو جان تو 

قرار دلِ بی قرارم تو بودی

که در چشم شب زنده دارم تو بودی

امیدم تو عشقم تو یارم تو بودی

باز آمدم که باز پریشان کنی مرا  

گفتم که بی تو جمع شود خاطرم 

بار دگر به کرده پشیمان کنی مرا

بیا تا در میان جمع پریشان کنی مرا

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد 

دل را به کف هر که نهم باز پس آرد  

در انجمن عقل فروشان ننهم پای     

کس راه در این خانهٔ ویرانه ندارد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

در کنج دلم عشق کسی خانه ندارد

دل را به کف هر که نهم باز پس آرد 

در بزم جهان جز دل حسرتکش ما نیست 

در انجمن عقل فروشان ننهم پای 

تا چند کنی قصه زاسکندرو دارا

کس راه در این خانهٔ ویرانه ندارد

کس تاب نگهداری دیوانه ندارد

آن شمع که می سوزد و پروانه ندارد

دیوانه سر صحبت فرزانه ندارد

ده روزهٔ عمر این همه افسانه ندارد