گلهای رنگارنگ ب۱۹۵
|
|
|
|
|
|
|||||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|
|
|||||
|
گر نور دِه دیدۀ گریان منی |
ور داغ نِه سینۀ سوزان منی |
|
|||||||
|
بَهر تو قدم بر سر عالم زده ام |
بازآ كه ز سر تا به قدم جان منی |
|
|||||||
|
|
|
شاعر ناشناس رباعی) |
|||||||
|
دوش بگو باده كجا خورده ای |
مست شدی باده چرا خورده ای |
|
|||||||
|
یا دلِ تو ناخوش و بیمار بود |
ساغر می بهر شفا خورده ای |
|
|||||||
|
دوش بگو باده كجا خورده ای |
مست شدی باده چرا خورده ای |
|
|||||||
|
باده به اِبرام تو را داده اند |
یا به دلِ خود به رضا خورده ای |
|
|||||||
|
می زند از چشم و لبت جوش می |
دوش مگر میكده ها خورده ای |
|
|||||||
|
دُردی پیمانه تو را نوش باد |
كز قدح اهل صفا خورده ای |
|
|||||||
|
|
|
میرزا حبیب خراسانی (ترکینب بند) |
|||||||
مرضیه (ترانه) |
|
|
|
|||||||
|
من از روزِ اَزل دیوانه بودم |
|
|
|||||||
|
دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو |
|
|
|||||||
|
سرخوش از بادۀ مستانه بودم |
|
|
|||||||
|
در عشق و مستی افسانه بودم |
|
|
|||||||
|
نالان از تو شد چنگ و عود من |
|
|
|||||||
|
تار موی تو ، تار و پود من |
|
|
|||||||
|
بی باده مدهوشم، ساغر نوشم، ز چشمۀ نوش تو |
|
|
|||||||
|
مستی دهد ما را ،گُل رخسارا، بهار آغوش تو |
|
|
|||||||
|
چو به ما نِگری غم دل بِبَری |
|
|
|||||||
|
كز باده نوشین تری |
|
|
|||||||
|
سوزم همچو گُل ،از سودای دل |
|
|
|||||||
|
دلِ رسوای تو ، من رسوای دل |
|
|
|||||||
|
گرچه به خاك و خون كشیدی مرا |
|
|
|||||||
|
روزی كه دیدی مرا |
|
|
|||||||
|
بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا |
|
|
|||||||
|
من از روز ازلِ دیوانه بودم |
|
|
|||||||
|
دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو |
|
|
|||||||
|
سرخوش از بادۀ مستانه بودم |
|
|
|||||||
|
در عشق و مستی افسانه بودم |
|
|
|||||||
|
|
|
رهی معیری |
|||||||
مرضیه (اواز) | ||||||||||
|
گفت معشوقی به عاشق كی فَتا |
تو به غربت دیده ای بس شهرها |
|
|||||||
|
گو كدامین شهر از آنها خوش تر است |
گفت آن شهری كه در آن دلبر است |
|
|||||||
|
هر كجا تو بامنی من خوش دلم |
گر بُوَد در قعر چاهی منزلم |
|
|||||||
|
مذهب عاشق ز مذهب ها جداست |
عاشقان را مذهب و ملّت خداست |
|
|||||||
|
|
|
مولانا (مثنوی) |
|||||||
|
امروز در این شهر چو من یاری نیست |
آورده به بازار و خریداری نیست |
|
|||||||
|
آن كس كه خریدار بدو میلم نیست |
آن كس كه بدو میل خریدارم نیست |
|
|||||||
|
|
|
شاعر ناشناس (رباعی) |
|||||||
|
دل به یار بی وفایِ خویشتن |
دادم و دیدم سزای خویشتن |
|
|||||||
|
زخم فرهاد و من از یك تیشه بود |
او به سر زد من به پای خویشتن |
|
|||||||
|
آشیانی دیدم از هم ریخته |
یادم آمد از سرای خویشتن |
|
|||||||
|
|
|
ادیب نیشابوری (غزل) |
|||||||
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|||||||
|
تا كه از طارُم میخانه نشان خواهد بود |
طاق ابروی تو ام قبلۀ جان خواهد بود |
|
|||||||
|
سركشان را چو به صاف سرخم دستی نیست |
سر ما خاك در دُرد كشان خواهد بود |
|
|||||||
|
زنده با یاد سر زلف تو خواهم بودن |
تا نسیم سحری مُشك فشان خواهد بود |
|
|||||||
|
هر كجا زمزمۀ عشق و همای شوقی است |
به هوا داری آن سرو روان خواهد بود |
|
|||||||
|
تا جهان باقی و آیین محبت باقی است |
شم ما در پی خوبانِ جهان خواهد بود |
|
|||||||
|
|
|
شهریار (غزل) |
|||||||
|
مرضیه (ترانه) |
|
|
|
|
|||||
|
|
من از روزِ اَزل دیوانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو |
|
|
|
|||||
|
|
سرخوش از بادۀ مستانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
در عشق و مستی افسانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
نالان از تو شد چنگ و عود من |
|
|
|
|||||
|
|
تار موی تو ، تار و پود من |
|
|
|
|||||
|
|
بی باده مدهوشم، ساغر نوشم، ز چشمۀ نوش تو |
|
|
|
|||||
|
|
مستی دهد ما را ،گُل رخسارا، بهار آغوش تو |
|
|
|
|||||
|
|
چو به ما نِگری غم دل بِبَری |
|
|
|
|||||
|
|
كز باده نوشین تری |
|
|
|
|||||
|
|
سوزم همچو گُل ،از سودای دل |
|
|
|
|||||
|
|
دلِ رسوای تو ، من رسوای دل |
|
|
|
|||||
|
|
گرچه به خاك و خون كشیدی مرا |
|
|
|
|||||
|
|
روزی كه دیدی مرا |
|
|
|
|||||
|
|
بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا |
|
|
|
|||||
|
|
من از روز ازلِ دیوانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو |
|
|
|
|||||
|
|
سرخوش از بادۀ مستانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
در عشق و مستی افسانه بودم |
|
|
|
|||||
|
|
|
|
رهی معیری |
|
|||||
|
روشنک (گوینده) |
|
|
|
|
|||||
|
اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد. |
|
||||||||