گلهای رنگارنگ ب۱۹۵

 

 

 

 

 

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

 

گر نور دِه  دیدۀ  گریان  منی

ور  داغ  نِه  سینۀ  سوزان  منی

 

 

بَهر تو قدم بر سر عالم زده ام

بازآ كه ز سر تا به قدم جان منی

 

 

 

 

شاعر ناشناس رباعی)

 

دوش بگو باده كجا خورده ای

مست شدی باده چرا خورده ای

 

 

یا دلِ تو ناخوش و بیمار بود

ساغر می بهر شفا خورده ای

 

 

دوش بگو باده كجا خورده ای

مست شدی باده چرا خورده ای

 

 

باده به اِبرام تو را   داده اند

یا به دلِ خود به رضا خورده ای

 

 

می زند از چشم و لبت جوش می

دوش مگر میكده ها خورده ای

 

 

دُردی پیمانه تو را نوش باد

كز  قدح  اهل صفا  خورده ای

 

 

 

 

میرزا حبیب خراسانی (ترکینب بند)

مرضیه (ترانه)

 

 

 

 

من از روزِ اَزل دیوانه بودم

 

 

 

دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو

 

 

 

سرخوش از بادۀ مستانه بودم

 

 

 

در عشق و مستی افسانه بودم

 

 

 

نالان از تو شد چنگ و عود من

 

 

 

تار موی تو  ، تار و پود من

 

 

 

بی باده مدهوشم، ساغر نوشم، ز چشمۀ نوش تو

 

 

 

مستی دهد ما را ،گُل رخسارا، بهار آغوش تو

 

 

 

چو به ما نِگری غم دل بِبَری

 

 

 

كز باده نوشین تری

 

 

 

سوزم همچو گُل  ،از سودای دل

 

 

 

دلِ رسوای تو ، من رسوای دل

 

 

 

گرچه به خاك و خون كشیدی مرا

 

 

 

 روزی كه دیدی مرا

 

 

 

بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا

 

 

 

من از روز ازلِ دیوانه بودم

 

 

 

دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو

 

 

 

سرخوش از بادۀ مستانه بودم

 

 

 

در عشق و مستی افسانه بودم

 

 

 

 

 

رهی معیری

مرضیه (اواز)      

 

گفت معشوقی به عاشق كی فَتا

تو به غربت دیده ای بس شهرها

 

 

گو كدامین شهر از آنها خوش تر است

گفت آن شهری كه در آن دلبر است

 

 

هر كجا تو بامنی من خوش دلم

گر  بُوَد  در  قعر  چاهی  منزلم

 

 

مذهب عاشق ز مذهب ها جداست

عاشقان را مذهب و ملّت خداست

 

 

 

 

مولانا (مثنوی)

 

امروز در این شهر چو من یاری نیست

آورده به بازار و خریداری نیست

 

 

آن كس كه خریدار  بدو  میلم   نیست

آن  كس  كه  بدو  میل  خریدارم نیست

 

 

 

 

شاعر ناشناس (رباعی)

 

دل به یار بی وفایِ خویشتن

دادم و دیدم سزای خویشتن

 

 

زخم فرهاد و من از یك تیشه بود

او به سر زد من به پای خویشتن

 

 

آشیانی  دیدم  از  هم  ریخته

یادم  آمد  از  سرای  خویشتن

 

 

 

 

ادیب نیشابوری (غزل)

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

تا كه از طارُم میخانه نشان خواهد بود

طاق ابروی تو ام  قبلۀ جان خواهد بود

 

 

سركشان را چو به صاف سرخم دستی نیست

  سر ما خاك در دُرد كشان خواهد بود

 

 

زنده با یاد سر زلف تو خواهم بودن

تا نسیم سحری مُشك فشان خواهد بود

 

 

هر كجا زمزمۀ عشق و همای شوقی است

 به هوا داری آن سرو روان خواهد بود

 

 

تا جهان باقی و آیین محبت باقی است

شم ما در پی خوبانِ جهان خواهد بود

 

 

 

 

شهریار (غزل)

 

مرضیه (ترانه)

 

 

 

 

 

 

من از روزِ اَزل دیوانه بودم

 

 

 

 

 

دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو

 

 

 

 

 

سرخوش از بادۀ مستانه بودم

 

 

 

 

 

در عشق و مستی افسانه بودم

 

 

 

 

 

نالان از تو شد چنگ و عود من

 

 

 

 

 

تار موی تو  ، تار و پود من              

 

 

 

 

 

بی باده مدهوشم، ساغر نوشم، ز چشمۀ نوش تو

 

 

 

 

 

مستی دهد ما را ،گُل رخسارا، بهار آغوش تو

 

 

 

 

 

چو به ما نِگری غم دل بِبَری

 

 

 

 

 

كز باده نوشین تری

 

 

 

 

 

سوزم همچو گُل  ،از سودای دل

 

 

 

 

 

دلِ رسوای تو ، من رسوای دل

 

 

 

 

 

گرچه به خاك و خون كشیدی مرا

 

 

 

 

 

 روزی كه دیدی مرا

 

 

 

 

 

بازآ كه در شام غم ، صبح امیدی مرا

 

 

 

 

 

من از روز ازلِ دیوانه بودم

 

 

 

 

 

دیوانۀ روی تو، سرگشتۀ كوی تو

 

 

 

 

 

سرخوش از بادۀ مستانه بودم

 

 

 

 

 

در عشق و مستی افسانه بودم

 

 

 

 

 

 

 

رهی معیری

 

 

روشنک (گوینده)

 

 

 

 

 

اين هم چند گلی بود رنگارنگ از گلزار بی همتای ادب ايران. هميشه شاد و هميشه خوش باشيد.

 












Back to programme page