یک شاخه گل ۳۳۱

دردی است در این دل که به درمان نتوان داد

مستانه در این کوی خرابات فتادیم

ما دل به سر زلف دلآرام سپردیم

از عقل سخن با من سرمست مگوئید

سیّد در میخانه گشوده است دگر بار

عشقی است در این جان که به صد جان نتوان داد

این گوشه به صد روضهٔ رضوان نتوان داد

هر چند دل خود به پریشان نتوان داد

درد سر مخمور به مستان نتوان داد

خود خوشتر از این مژده به رندان نتوان داد

شاهدی از دکان باده فروش

حلقهٔ بندگی پیر مغان

بسته زُنار همچو ترسایان

گفتم ای دستگیر مخموران

جام گیتی نمای با من داد

گفتم این باده از پیالهٔ کیست

گفتم این باده از پیالهٔ کیست

تا که از پیر دیر پرسیدم

هیچکس زین حدیث لب نگشود

به رهی می گذشت سر خوش دوش

کرده چون دُر عاشقی در گوش

جام بر دست و طیلسان بر دوش

از کجا می رسی چنین مدهوش

گفت از این باده جرعه ای کن نوش

لب به دندان گرفت و گفت خموش

لب به دندان گرفت و گفت خموش

که زسودای کیست این همه جوش

نا گهان چنگ بر کشید خروش

که سراسر جهان و هر چه در اوست عکس یک پرتویی است از رخ دوست

دردی است در این دل که به درمان نتوان داد

مستانه در این کوی خرابات فتادیم

گنجی است در این مخزن اسرار دل ما

ما دل به سر زلف دلآرام سپردیم

عشقی است در این جان که به صد جان نتوان داد

این گوشه به صد روضهٔ رضوان نتوان داد

دشوار بدست آمده آسان نتوان داد

هر چند دل خود به پریشان نتوان داد

ما عاشق و مستیم کرامات چه باشد

ما همدم رندان سراپردهٔ عشقیم

ما باده پرستیم مناجات چه باشد 

در خلوت ما حالت طامات چه باشد