یک شاخه گل ۳۶۹

خسروا گوی فلک در خم چوگانِ تو باد              

زلفِ خاتون ظفر شیفتهٔ پرچمِ تُست                   

ساحت کون و مکان عرصهٔ میدانِ تو باد

دیدهٔ فتحِ ابد عاشقِ جولانِ تو باد

زاهدِ خلوت نشین آه دوش به میخانه شد                

شاهدِ عهدِ شباب آمده بودش به خواب                   

آتشِ رخسارِ گل خرمنِ بلبل بسوخت                   

گریهٔ شام و سحر شُکر که ضایع نگشت             

نرگسِ ساقی بخواند آیتِ افسونگری                   

از سرِ پیمان گذشت آه بر سرِ پیمانه شد

باز به پیرانه سر آه عاشق و دیوانه شد

چهرهٔ خندانِ شمع آه آفتِ پروانه شد

قطرهٔ بارانِ ما آه گوهرِ یکدانه شد

حلقهٔ اَورادِ ما آه مجلسِ افسانه شد

راهی بزن که آهی بر سازِ آن توان زد               

بر آستانِ جانان گر سر توان نهادن                  

شعری بخوان که با آن رطلِ گران توان زد

گُلبانگِ سر بلندی بر آسمان توان زد

ای مه بدین سیمین بری از آسمانِ کیستی        

می نالم از غم چون جَرَس جانا نگویی یک نفس        

ای گل بدین نازک تنی از بوستان کیستی

کای مرغِ نالان در قفس از گلستانِ کیستی

ای مه بدین سیمین بری از آسمانِ کیستی             

می نالم از غم چون جَرَس جانا نگویی یک نفس           

وی گل بدین نازک تنی از بوستان کیستی

کای مرغِ نالان در قفس از گلستانِ کیستی

باز آمدی ای جانِ من جان ها فدای جان تو              

گفتی که جانانِ کیم جانانِ من جانانِ من                

باز آمدی ای جانِ من جان ها فدای جانِ تو             

جانِ من و صد همچو من قربانِ تو قربانِ تو

گفتی که حیرانِ که ای حیرانِ تو حیرانِ تو

جانِ من و صد همچو من قربانِ تو قربانِ تو

زاهدِ خلوت نشین آه دوش به میخانه شد           

شاهدِ عهدِ شباب آمده بودش به خواب            

آتشِ رخسارِ گل خرمنِ بلبل بسوخت            

گریهٔ شام و سحر شُکر که ضایع نگشت           

نرگسِ ساقی بخواند آیتِ افسونگری               

از سرِ پیمان گذشت آه بر سرِ پیمانه شد

باز به پیرانه سر آه عاشق و دیوانه شد

چهرهٔ خندانِ شمع آه آفتِ پروانه شد

قطرهٔ بارانِ ما آه گوهرِ یکدانه شد

حلقهٔ اَورادِ ما آه مجلسِ افسانه شد